City pop
City pop (jap. シティ・ポップ shitī poppu) – gatunek muzyki pop, który powstał w Japonii w latach 70. XX w. Początkowo uważany był za pochodną nowej muzyki japońskiej inspirowanej Zachodem, ale w kontekście dynamicznie rozwijającej się gospodarki tego kraju zaczął zawierać różne inne style, takie jak AOR, soft rock, R&B, funk czy boogie. Jego szczytowa popularność przypada na lata 80. XX wieku[2]. W 2010 roku city pop zyskał międzynarodowy rozgłos za sprawą internetu i stał się źródłem inspiracji dla gatunków takich jak vaporwave czy future funk[7].
| Pochodzenie |
pop[1], new music (J-pop)[2], soft rock[3], yacht rock[4], AOR[3], R&B[2], disco[5], funk[3], jazz fusion[1], boogie[3], soul[6], okinawan[6], muzyka latynoska[1], muzyka karaibska[1], muzyka polinezyjska[1] |
|---|---|
| Czas i miejsce powstania |
początek lat 70. XX w., Japonia |
| Gatunki pokrewne |
Definicja edytuj
Definicje „city popu” były różne, a wielu artystów oznaczonych tym gatunkiem grało w stylach, które znacznie się od siebie różnią[2]. Yutaka Kimura, autor wielu książek o city popie, określił ten gatunek jako „miejską muzykę pop dla osób prowadzących miejski styl życia”[8]. Według kierownika Japan Archival Series, Yosuke Kitazawy „nie było żadnych ograniczeń dotyczących stylu lub określonego gatunku, który chcieliśmy przekazać tymi piosenkami”, ale „była to muzyka tworzona przez ludzi z miasta, dla ludzi z miasta”[1].
Popularność, spadek i odrodzenie edytuj
City pop stał się odrębnym gatunkiem regionalnym, który osiągnął szczyt popularności w latach 80.[5] Według firmy Vice najpopularniejszymi postaciami tego gatunku byli „samodzielni kompozytorzy i producenci, artyści tacy jak Tatsuro Yamashita i Toshiki Kadomatsu wprowadzali do swoich hitów złożone aranżacje i techniki pisania piosenek”, a rosnąca wciąż gospodarka ułatwiła im również finansowanie z wytwórni[8]. Yamashita jest czasami określany jako „król” city popu[3]. Gatunek stracił popularność po latach 80. XX wieku, początkowa popularność gatunku spadła, gdy w 1990 roku pękła japońska bańka finansowa. Wtedy pojawiły się inne gatunki, takie jak Visual kei, a także zaczęła się ewolucja Idoli jako nowych fenomenów wielkich mas. Muzyczne cechy city popu odziedziczyły zespoły shibuya-kei lat 90., takie jak Pizzicato Five czy Flipper’s Guitar[2].
Od 2010 roku miejski pop przeżywa renesans, a wielu weteranów tego gatunku, takich jak Tatsuro Yamashita i Mariya Takeuchi, zyskuje międzynarodowe uznanie w sieci, poprzez rekomendacje i playlisty wspierane fragmentami anime w serwisie YouTube[9]. Ponadto ich twórczość staje się źródłem inspiracji dla wykonawców vaporwave i nowych zespołów future funk[10].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f City Pop: Why Does the Soundtrack to Tokyo’s Tech Boom Still Resonate?. rollingstone.com. [dostęp 2019-05-02].
- ↑ a b c d e City pop revival is literally a trend in name only. rjapantimes.co.jp. [dostęp 2015-07-05].
- ↑ a b c d e Ed Motta drops exclusive City Pop Vol. 2 mixtape of smooth and funky Japanese AOR. waxpoetics.com. [dostęp 2019-06-29].
- ↑ Pacific Breeze 2: Japanese City Pop, AOR & Boogie 1972-1986. pitchfork.com. [dostęp 2020-06-02].
- ↑ a b City Pop: A Guide To Japan’s Overlooked ’80s Disco In 10 Tracks. electronicbeats.net. [dostęp 2016-11-01].
- ↑ a b The Essential… Yellow Magic Orchestra. factmag.com. [dostęp 2015-01-22].
- ↑ Japanese City Pop. spotify.com. [dostęp 2021-10-03].
- ↑ a b The Guide to Getting Into City Pop, Tokyo’s Lush 80s Nightlife Soundtrack. vice.com. [dostęp 2019-01-24].
- ↑ City Pop on Vinyl brings back the glitzed-out sounds of Japan’s bubble. japantimes.co.jp. [dostęp 2020-06-06].
- ↑ 5 Vaporwave and Future Funk Tracks to Get You Ready for YUNG BAE. phoenixnewtimes.com. [dostęp 2018-10-210].