Czesław Czapów
Czesław Czapów (ur. 25 października 1925, zm. 27 marca 1980) – wykładowca Uniwersytetu Warszawskiego, twórca warszawskiej szkoły resocjalizacji oraz Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji.
 Czesław Czapów | |
| Data urodzenia |
25 października 1925 |
|---|---|
| Data śmierci |
27 marca 1980 |
| Alma Mater | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1972-1976 |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujOd 16 roku życia uczestniczył w działalności zbrojnego podziemia AK. W roku 1944 został ciężko ranny. Odznaczony Krzyżem Walecznych.
Po wojnie rozpoczął studia na Wydziale Filozoficzno-Społecznym Uniwersytetu Warszawskiego, studiując równocześnie socjologię, antropologię, psychologię i pedagogikę.
W czasie studiów wraz z Janem Józefem Lipskim organizował nieformalne dyskusje na tematy związane z naukami społecznymi, spotkania te były inwigilowane przez władze bezpieczeństwa. Od września do grudnia 1953 r. Czapów był więziony przez UB, ale nie został formalnie oskarżony. W październiku 1954 w celu uwolnienia się od obserwacji UB upozorował własne samobójstwo i ukrywał się do grudnia 1955.
Rozpoczął współpracę z tygodnikiem „Po prostu” i z Klubem Krzywego Koła, gdzie założył sekcję Diagnostyki Społecznej. Pracował też w Biurze Listów Polskiego Radia.
Przyczynił się do powstania w roku 1958 Ośrodka Badania Opinii Publicznej przy PR.
W roku 1960 rozpoczął pracę naukową na Uniwersytecie Warszawskim. Z inicjatywy Czapowa w 1972 roku powstał na Uniwersytecie Warszawskim Instytut Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji, z dniem 1 października 1972 r. podjął on pracę w nowo powstałym Instytucie i objął stanowisko zastępcy dyrektora ds. naukowych[1]. Był kierownikiem Zakładu Pedagogiki Resocjalizacyjnej. Wieloletnie starania o przyznanie Czapowowi tytułu profesora formalnie nigdy się nie powiodły, ponieważ każdorazowo były blokowane przez ówczesną władzę.
W roku 1976 został usunięty z UW. Zmarł przedwcześnie wskutek chorób nabytych podczas pobytu w partyzantce i w więzieniu.
Publikacje książkowe
edytuj- Czy Johnny stanie się gangsterem? Uwagi o metodach walki z przestępczością młodzieży, 1959
- Niebezpieczne ulice, 1960 (współautor: Stanisław Manturzewski)
- Rodzina a wychowanie, 1968
- Pedagogika resocjalizacyjna, 1971 (współautor: Stanisław Jedlewski)
- Socjotechnika w zakładzie pracy, 1975
- Wychowanie resocjalizujące: elementy metodyki i diagnostyki, 1978
- Młodość, miłość... i co dalej, 1980
- Kształtowanie motywacji i postaw. Socjotechniczne problemy działalności ideowo-wychowawczej, 1976
Przypisy
edytuj- ↑ Warszawa - Czapów Czesław - publikacje – SocjoWiki [online], wiki.isns.uw.edu.pl [dostęp 2022-07-01].
Bibliografia
edytuj- Czesław Czapów 1925-1980: świadectwa trzech pokoleń, Wanda Kaczyńska, Warszawa 2003