Dom Brummera
Dom Brummera (fin. Brummerin talo) – zabytkowy dom w stolicy Finlandii, Helsinkach. Jeden z najstarszych murowanych domów mieszkalnych w tym mieście.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku |
Dom mieszczański |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Ukończenie budowy |
1823 |
| Pierwszy właściciel |
kpt. Kåhlman |
Położenie na mapie Finlandii  | |
 60°10′08,4″N 24°57′15,6″E/60,169000 24,954333
| |
Położenie edytuj
Dom Remandera znajduje się w dzielnicy Kruununhaka, pod adresem Aleksanterinkatu 14. Stoi pomiędzy nieco starszymi budynkami: domem Baldera (po lewej, Aleksanterinkatu 12) i domem Remandera (po prawej, Aleksanterinkatu 16), w pobliżu narożnika Placu Senackiego.
Historia edytuj
Zbudowany został w 1823 r. dla kapitana Kåhlmana według planów Jeana Wika (1804-1876), później cenionego fińskiego architekta, autora projektów m.in. szeregu kościołów. Współwłaściciel terenu, H. J. Falkman, umieścił na tej posesji gorzelnię. Po kilku zmianach właścicieli kolejny z nich, radca J. V. Brummer, polecił w 1887 r. dobudować piętro. Również na jego zlecenie Theodor Höijer (1843-1910), bodaj najbardziej wpływowy fiński architekt końca XIX w., zaprojektował wzniesioną w głębi parceli użytkową oficynę.
W budynku kwitło życie towarzyskie i kulturalne. M. in. zbierali się tu członkowie ”Towarzystwa Sobotniego” (fin. Lauantaiseura), którzy w 1831 r. powołali do życia Towarzystwo Literatury Fińskiej (fin. Suomalaisen Kirjallisuuden Seura). W 1919 r., po wojnie domowej, mieszkał tu przez pewien czas generał Carl Gustaf Mannerheim.[1] W 1959 r. budynek został odkupiony przez miasto. W latach 1961-62 wyremontowany z przeznaczeniem na rezydencję mera Helsinek.
Architektura edytuj
Budynek murowany, piętrowy. Kondygnacja parteru wyraźnie niższa od dobudowanej później kondygnacji piętra. Obie kondygnacje zwieńczone skromnymi fryzami. Fasada siedmioosiowa, z wejściem na osi środkowej i sienią przejazdową w lewej osi skrajnej. Okna parteru wyposażone w charakterystyczne okiennice. Na piętrze nad oknami drugiej, czwartej i szóstej osi proste gzymsy podparte konsolkami.
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Barański Mirosław J.: Cztery domy, w: „Na Szlaku. Magazyn turystyczno-krajoznawczy” R. XXXIII, nr e-153 (349), lipiec 2019, s. 20-21 [2];