Działania aeromobilne

Działania aeromobilne (inaczej działania powietrzno-lądowe) są integralną częścią walki lądowej. Są działaniami, w których wojska wraz z ich wyposażeniem wykonują manewr nad polem walki przy użyciu statków powietrznych, aby zaangażować się w walkę na lądzie. Zdolność do przenoszenia wojsk przy użyciu statków powietrznych pozwala operować siłom lądowym w trzecim wymiarze. Nie powinny być one mylone z transportem powietrznym, który obejmuje transport żołnierzy, zaopatrzenia i wyposażenia z wykorzystaniem lotnictwa i nie koniecznie wiąże się z działaniami taktycznymi mającymi na celu natychmiastowe zaangażowanie się w walkę.

Charakterystyka

Działania aeromobilne są działaniami, w których wojska wraz z wyposażeniem przemieszczają się na pole walki za pomocą aparatów latających w celu zaangażowania się w walkę lądową. W celu zwiększenia siły ognia i ruchliwości pododdziałów wojsk lądowych, w ramach zintegrowanego systemu walki powietrzno-lądowej na szeroka skalę wykorzystuje sie śmigłowce. Realizuje się zwykle trzy rodzaje zadań:

• opanowanie i utrzymanie ważnych obiektów
• izolację rejonu
• rajdy powietrzne.

Prowadzone są zwykle w nie bronionym lub słabo bronionym przez przeciwnika terenie. W wyjątkowych przypadkach mogą być przeprowadzane w terenie silnie bronionym, ale tylko wówczas, jeżeli jest możliwe uzyskanie zaskoczenia. Zawsze do prowadzenia działań aeromobilnych niezbędne jest posiadanie przynajmniej lokalnej przewagi w powietrzu oraz sił i środków do obezwładnienia obrony przeciwlotniczej w rejonie działania lotnictwa.

Rodzaje działań

• działania powietrznoszturmowe (desantowoszturmowe)
• działania powietrznodesantowe
• wspomaganie z powietrza rozpoznania i walki elektronicznej
• wspomaganie z powietrza dowodzenia i zabezpieczenia operacji

Cele działań:

• opanowanie i utrzymanie kluczowego terenu
• pokonanie przeszkód
• przeprowadzanie rajdów
• zaangażowanie się w walkę lub niszczenie pododdziałów nieregularnych i sił przeciwnika dostarczanych drogą powietrzną
• wykorzystanie efektów użycia broni masowego rażenia
• prowadzenie działań rozpoznawczych
• zadania osłony, takie jak np. zapewnienie osłony przed ewentualnym podejściem przeciwnika lub jako jednostki osłony obszaru tyłowego
• wspieranie działań mających na celu zmylenie przeciwnika
• przeciwdziałanie rozpoznaniu przez przeciwnika
• wzmocnienie sił okrążonych
• rozmieszczanie lub prowadzenie patroli dalekiego zasięgu

Czynniki ograniczające:

• warunki meteorologiczne
• wrażliwość na ogień przeciwnika szczególnie w rejonie ześrodkowania i bezpośrednio po wylądowaniu
• wrażliwość na oddziaływanie obrony przeciwlotniczej i powietrznej przeciwnika w czasie przerzutu
• brak lokalnej przewagi w powietrzu
• niewystarczające obezwładnienie naziemnych środków ogniowych przeciwnika i jego obrony przeciwlotniczej oraz powiązanych z nimi systemów wykrywania i dowodzenia
• rodzaj i ilość wspierających środków ogniowych i innego ciężkiego sprzętu, włączając w to pojazdy, które nie mogą być transportowane drogą powietrzną
• trudność w utrzymaniu ciągłości zapasów, włączając w to potrzebę szybkiego połączenia z siłami lądowymi lub bezpieczne zaopatrywanie drogą powietrzną.
• czas wsparcia lotniczego
• planowanie wykorzystania przestrzeni powietrznej

Bibliografia

• Michał Huzarski: Taktyka ogólna wojsk lądowych. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-91-3.
• Stanisław Koziej: Teoria sztuki wojennej. Warszawa: „Bellona”, 2011. ISBN 978-83-11-12122-5.
• Krzysztof Krakowski (red.): Wskaźniki taktyczne wojsk lądowych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2014. ISBN 978-83-7523-295-0.
• Marian Laprus (red.): Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979, s. 103. ISBN 83-11-06229-3.