Eberc (Eberc I, Ebertz, Eberz) – herb szlachecki[1].

Eberc
Ilustracja
Herb Eberc
Typ herbu

szlachecki

Alternatywne nazwy

Eberc I, Ebertz, Eberz

Opis herbu

edytuj

W polu złotym czarna głowa dzika. Klejnot – godło w zawoju złoto-czarnym. Labry – czarne, podbite złotem.

W polu złotem – czarna głowa dzika. Nad hełmem w zawoju złoto – czarnym takaż głowa. Labry czarne podbite złotem[2].

Najwcześniejsze wzmianki

edytuj

Jan Leonard de Ebertz z przydomkiem z Ebertzfeld otrzymał w roku 1768 przyznanie praw szlachectwa, na mocy indygenatu, uzyskanego dawniej[2].

Herbowni

edytuj

Jedna rodzina herbownych (herb własny)[3]:

Ebertz

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. S. Orgelbranda Encyklopedja Powszechna z ilustracjami i mapami. T. V. Warszawa: Wydawnictwo Towarzystwa Odlewni Czcionek i Drukarni S. Orgelbranda Synów, 1899, s. 4.
  2. a b S. J. Starykoń-Kasprzycki red.: Polska encyklopedja szlachecka. T. II. Warszawa: Instytut Kultury Historycznej, 1935, s. 128.
  3. Juliusz hr. Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 2. Warszawa: B. Bolcewicz, J. Sikorski, 1897-1906, s. 71.
  4. a b Juliusz hr. Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. T. 1. Warszawa: B. Bolcewicz, J. Sikorski, 1897, s. 121.