Edward Hecht
Edward Hecht (ur. 12 października 1899 w Janowie Lwowskim, zm. 1940 w Kalininie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 kapitan piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 października 1899 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1940 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się 12 października 1899 roku w Janowie Lwowskim, w rodzinie Ludwika i Anastazji z Dalcurów[1]. W okresie I wojny światowej w Armii Austro-Węgier. Od 14 listopada 1918 ochotniczo w Wojsku Polskim, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i obrony Lwowa. Od 15 lutego do 1 lipca 1920 był uczniem 25. klasy Szkoły Podchorążych w Warszawie[2]. 9 listopada 1920 został mianowany podporucznikiem w piechocie z dniem 1 listopada 1920[3]. 20 kwietnia 1921 zdał maturę w Gimnazjum Państwowym w Gródku Jagiellońskim[4]. Ukończył studia prawnicze, uzyskując tytuł zawodowy magistra.
1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Baonie Szkolnym 12 Dywizji Piechoty, a jego oddziałem macierzystym był wówczas 51 pułk piechoty Strzelców Kresowych[5]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 269. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 51 pułk piechoty Strzelców Kresowych w Brzeżanach[6]. Następnie służył w 19 pułku piechoty Odsieczy Lwowa we Lwowie. Na porucznika został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1921 roku w korpusie oficerów piechoty. W 1932 roku pełnił służbę w 3 pułku piechoty Legionów w Jarosławiu[7]. 29 kwietnia 1933 został awansowany na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 i 49. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8][9].
W marcu 1939 pełnił służbę w batalionie KOP „Iwieniec” na stanowisku dowódcy 2 kompanii granicznej „Raków”[10]. We wrześniu 1939 roku w batalionie KOP „Wołożyn”[1]. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje. Od 2 września 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Miednoje.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia majora[11]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych dwukrotnie – 1921[12]
- Medal Niepodleglości – 27 czerwca 1938 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[13]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Odznaka pamiątkowa „Orlęta”[1]
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Księga Cmentarna Miednoje 2005 ↓, s. 261.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 451.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920, s. 1229.
- ↑ Sprawozdanie 1921 ↓, s. 11, 15.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 164, 649.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 126.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 88, 533.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 29 kwietnia 1933, s. 115.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 40.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 932.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 26 stycznia 1922, s. 62.
- ↑ M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636.
Bibliografia edytuj
- Sprawozdanie Gimnazjum Państwowego w Gródku Jagiellońskim za rok szkolny 1920/21. Lwów: Druk. Piller - Neumann, 1921.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Zuzanna Gajowniczek, Bernadetta Gronek, Bernard Kayzer: Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Grzegorz Jakubowski (red.). T. 1 A–Ł. Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2005. ISBN 83-89474-06-9.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.