Edykt Dioklecjana
Edykt Dioklecjana – edykt wydany przez cesarza Dioklecjana 24 lutego 303 roku, zapoczątkowujący największe prześladowania chrześcijan w Cesarstwie rzymskim.
| Państwo | |
|---|---|
| Data wydania |
24 lutego 303 |
| Miejsce publikacji | |
| Rodzaj aktu | |
| Status |
uchylony |
| Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych | |
Prześladowanie rozpoczęło się 23 lutego 303 roku, gdy żołnierze cesarscy zniszczyli kościół w Nikomedii. Następnego dnia ogłoszono edykt nakazujący burzenie kościołów i spalenie świętych ksiąg oraz pozbawienie stanowisk chrześcijan sprawujących urzędy publiczne[1]. Były to sankcje niespotykane w dotychczasowym ustawodawstwie rzymskim[2].
Drugi edykt, latem 303 roku nakazywał uwięzienie kapłanów chrześcijańskich[1].
Jesienią 303 roku został wydany trzeci edykt, który pozwalał uwolnić odstępców od chrześcijaństwa, ale rozkazywał torturować opornych[1].
Prześladowania zakończył edykt tolerancyjny Galeriusza z 30 kwietnia 311 roku.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Jakub Jasiński (red.), Dioklecjan [online], ImperiumRomanum [dostęp 2022-06-04].
- ↑ Władysław Dziewulski, Zwycięstwo chrześcijaństwa w świecie starożytnym, Wrocław 1969, s. 44–45.