Elżbieta Isakiewicz
Elżbieta Isakiewicz z domu Główka[1] (ur. 25 lutego 1958 w Sopocie) – polska pisarka, reportażystka, dziennikarka, publicystka i poetka[2].
 Elżbieta Isakiewicz (2022) | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Narodowość | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
| Nagrody | |
| Strona internetowa | |
Życiorys edytuj
Jest absolwentką I Liceum Ogólnokształcącego im. Marii Skłodowskiej-Curie w Sopocie[3] i Wydziału Polonistyki UW[4].
Dziennikarskie szlify zdobywała w tygodniku studenckim „itd”[1]. Pod koniec lat 80. pracowała krótko w „Tygodniku Solidarność”[5], a następnie w dzienniku konserwatywno-liberalnym „Nowy Świat”[6]. W 1993 wraz z Piotrem Wierzbickim założyła „Gazetę Polską”, gdzie pełniła funkcję zastępczyni redaktora naczelnego. W 2005 ustąpiła ze stanowiska i razem z Piotrem Wierzbickim opuściła redakcję[7]. Przez pewien czas była zatrudniona w koncernie Agora SA[8][9]. W 2006 została publicystką i reporterką tygodnika „Newsweek Polska”[10]. W listopadzie 2007 rozpoczęła pracę w „Tygodniku Powszechnym”[11]. Z „Tygodnikiem Powszechnym” była związana do 2011[11][12].
Wieloletnia komentatorka wydarzeń społeczno-politycznych na łamach bloga pt. Kocim Pazurem, prowadzonego na forum tygodnika „Newsweek”. Na swoim oficjalnym, pisarskim profilu w serwisie Facebook anonsuje się jako „miłośniczka kotów, Czechowa, dobrego wina i wysokich obcasów”[13].
Twórczość edytuj
Na dorobek publikacyjny E. Isakiewicz składają się m.in.[14]:
- Wołanie o pomoc. Warszawa: Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, 1988, seria: Korespondencyjny Klub Czytelników. ISBN 83-203-2594-3.
- Liczenie słoni. Warszawa: Nasza Księgarnia, 1990. ISBN 83-10-09476-0.
- Przyszli po nasze głowy. Komorów: „Antyk”, 1993.
- Afery, UOP, mafia. Komorów: „Antyk”, 1993.
- Ustna harmonijka: relacje Żydów, których uratowali od Zagłady Polacy. [zebrała i opracowała Elżbieta Isakiewicz]. Warszawa: Niezależne Wydawnictwo Polskie, 2000, seria: Biblioteka Gazety Polskiej. ISBN 83-86712-05-8.;
- Czerwony ołówek: o Polaku, który ocalił tysiące Żydów. Warszawa: Niezależne Wydawnictwo Polskie, 2003. ISBN 83-86712-10-4.
- Ulicznica. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Volumen, 2010. ISBN 978-83-7233-029-1.
- Kaprys (Przy)powieść o mężczyźnie i kobiecie. Warszawa: Wydawnictwo Sic!, 2013. ISBN 978-83-61967-47-7.
- Lekkie halki czarownic i inne mikroopowieści. Ostrów Wielkopolski: Perspektywa, 2015. ISBN 978-83-8041-027-5.
- Niewyśnione historie. Warszawa: Wydawnictwo Sic!, 2017. ISBN 978-83-65459-06-0.
- Kocio. Warszawa: Wydawnictwo Sic!, 2018. ISBN 978-83-65459-19-0.
- Piekło ocalonych: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2019. ISBN 978-83-66272-70-5.[15]
- „Piłka w czasie zarazy” w Wiosnę odwołano. Antologia dzienników pandemicznych, red. Joanna Bocianowska. Warszawa: Instytut Literatury i Oficyna Wydawnicza Volumen, 2020. ISBN 978-83-66765-25-2.[16]
- Szelma i inne opowieści przyziemne. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 2021. ISBN 978-83-8196-234-6.[17]
- Chwile. Wspomnienia dalekie i bliskie. Warszawa: Wydawnictwo Sic!, 2022. ISBN 978-83-66370-19-7.[18]
Książki wydane w innych językach edytuj
W języku angielskim:
- Harmonia. Jews relate how Poles saved them from the Holocaust. Polska Agencja Informacyjna S.A., 2001. ISBN 978-83-223-2700-5.[19]
W języku węgierskim:
- Vörös ceruza. Múlt és Jövő, 2004. ISBN 963-9512-05-2.[20]
W języku czeskim:
- Peklo zachráněných. Cpress, 2022. ISBN 978-80-264-4368-1.[21]
Nagrody edytuj
- Tytuł Autorki Roku nadany przez czytelników pisma „Płomyk” – 1987
- I nagroda w konkursie literackim „Wobec własnego czasu” – 1981
- Wyróżnienie za reportaże, przyznane przez zdelegalizowane Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich – 1983
- Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego – 2000
- Nominacja do Nagrody Literackiej im. J. Mackiewicza za książkę „Czerwony ołówek” – 2004
- Nominacja do nagrody Grand Press w kategorii reportaż prasowy – 2006
- I nagroda w edycji krajowej konkursu dziennikarskiego Unii Europejskiej za raport o sytuacji cudzoziemców w Polsce
- Wyróżnienie w konkursie Instytutu Literatury na „Dziennik pandemiczny” – 2020[22]
Przypisy edytuj
- ↑ a b archiwum wywiadów krajowych: Wywiad z Aleksandrem Kwaśniewskim. Prezydent.pl, grudzień 2001.
- ↑ Miesięcznik Twórczość » 898 [online] [dostęp 2020-12-29] (pol.).
- ↑ Profil na NaszaKlasa.pl.
- ↑ Stowarzyszenie Pisarzy Polskich, Oddział Warszawa: Elżbieta Isakiewicz.
- ↑ Niezależny Instytut Wydawniczy: Nowy Świat: pismo codzienne dla wszystkich sfer. Warszawa, 1991-1993.
- ↑ Polska Bibliografia Literacka: Przyszli po nasze głowy. pbl.ibl.poznan.pl, 1988-2002.
- ↑ Polska Agencja Prasowa SA: Wierzbicki nie jest już prezesem i redaktorem naczelnym Gazety Polskiej. www.pb.pl, 10 czerwca 2005.
- ↑ Izabela Marczak: Nadszedł Nowy Dzień. metro.gazeta.pl, 14 listopada 2005.
- ↑ Archiwum Gazety Wyborczej: Elżbieta Isakiewicz.
- ↑ Blog Refleksje nie-codzienne i przemijające: Dziś 300. wydanie „Newsweeka”. 28 maja 2007.
- ↑ a b Z 'Newsweeka' do 'Tygodnika Powszechnego'. wirtualnemedia.pl, 4 listopada 2011.
- ↑ Elżbieta Isakiewicz (teksty na tygodnikpowszechny.pl). tygodnikpowszechny.pl. [dostęp 2017-07-12].
- ↑ Oficjalny profil Elżbiety Isakiewicz na Facebooku.
- ↑ Isakiewicz, Elżbieta (1958- ). Katalog elektroniczny Biblioteki Narodowej. [dostęp 2017-07-12].
- ↑ Piekło ocalonych – Państwowy Instytut Wydawniczy [online], piw.pl [dostęp 2019-11-04].
- ↑ Patryk Kosenda, Dzienniki Pandemiczne Instytutu Literatury [online], Instytut Literatury, 21 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-29] (pol.).
- ↑ Szelma i inne opowieści przyziemne - - Państwowy Instytut Wydawniczy [online], piw.pl [dostęp 2021-05-22].
- ↑ Sic! - Księgarnia internetowa Wydawnictwa Sic! [online], www.wydawnictwo-sic.com.pl [dostęp 2023-01-10].
- ↑ Harmonica [online], www.goodreads.com [dostęp 2023-01-10].
- ↑ Vörös Ceruza | Múlt és Jövő [online], multesjovo.hu [dostęp 2023-01-10] (węg.).
- ↑ Peklo zachráněných [online] [dostęp 2023-01-10] (cz.).
- ↑ Patryk Kosenda, Dziennik pandemiczny - werdykt [online], Instytut Literatury, 26 września 2020 [dostęp 2020-12-29] (pol.).