Etruria (klacz)
Etruria (ur. 23 stycznia 1975, zm. 11 czerwca 2006) – polska klacz czystej krwi arabskiej wyhodowana w Stadninie Koni Janów Podlaski. Córka klaczy Etna (po Faher) i ogiera Palas. Jeden z najbardziej utytułowanych polskich koni arabskich – zdobyła m.in. tytuł Czempionki Świata, Wiceczempionki Europy oraz Czempionki Polski Klaczy Starszych[1].
Życiorys edytuj
Urodziła się 23 stycznia 1975 roku w Stadninie Koni Janów Podlaski. Jej matką była klacz Etna ze stadniny Albigowa, pochodząca z rodziny klaczy Wołoszka. Ojcem Etrurii był ogier Palas, sprowadzony do Polski z Tierska. W jego rodowodzie płynie krew zarówno egipska jak i polska, gdyż jego prapradziadkiem był janowski ogier Piołun[1].
W roku 1978, jak wszystkie w tym czasie młode araby z Janowa, odbyła próbę dzielności na warszawskim Torze Służewiec. Była trenowana przez trenera Józefa Palińskiego. Startowała jedynie 2 razy w wieku 3 lat, raz dobywając 3. miejsce[1].
W tym roku także zdecydowano rozpocząć jej karierę pokazową. Została wysłana na międzynarodowy pokaz hodowlany w Paryżu, zdobywając na nim tytuł Czempionki Klaczy Młodszych Salonu Konia w Paryżu. Następnie w roku 1981 ponownie wzięła udział w paryskim pokazie i zajęła 3. miejsce w Czempionacie Świata, przegrywając z polską Pilarką i angielską Alihą. W czasie swojej trzeciej podróży do Francji w roku 1982 została Czempionką Świata Klaczy Starszych. W roku 1988 zdobyła również tytuł Czempionki Polski Klaczy Starszych. Jej ostatnim w karierze pokazem był Czempionat Europy rozgrywany w szwajcarskim Frauenfeld, została na nim Wiceczempionką Europy[1].
Po udanej karierze pokazowej Etruria rozpoczęła pracę jako klacz hodowlana w swojej rodzimej stadninie w Janowie Podlaskim. Zostawiła po sobie 11 potomstwa. Była ulubioną klaczą dyrektora stadniny Andrzeja Krzyształowicza i to właśnie ona dostąpiła zaszczytu odprowadzenia swojego hodowcy w ostatnią drogę[1]. W roku 2005 została Laureatką pierwszej edycji WAHO Trophy w Polsce[2].
Etruria padła 11 czerwca 2006 roku, w wieku 31 lat, będąc najstarszym koniem arabskim w Polsce[3].
Tytuły edytuj
- Czempionka Klaczy Młodszych Salonu Konia w Paryżu (1978)
- 3. miejsce na Czempionacie Świata, (Paryż,1981)
- Czempionka Świata Klaczy Starszych, (Paryż, 1982)
- Czempionka Polski Klaczy Starszych, (Janów Podlaski, 1988)
- Wiceczempionka Europy Klaczy Starszych (Frauenfeld, 1988)[4]
- Laueratka WAHO Trophy w Polsce (2005)[2]
Pochodzenie edytuj
| Etruria | Palas | Aswan ex Raafat | Nazeer | Mansour |
| Bint Samiha | ||||
| Yosreia | Sheikh el Arab | |||
| Hind | ||||
| Panel | Nil | Sid Abouhom / Nabeeh | ||
| Malaka | ||||
| Platina | Priboj | |||
| Taktika | ||||
| Etna | Faher | Trypolis | Enwer Bey | |
| Kahira | ||||
| Ferha | Kuhailan Abu Urkub | |||
| Udżda | ||||
| Elżunia | Witraż | Ofir | ||
| Makata | ||||
| Elza | Rasim Pierwszy | |||
| El-Zabibe |
Potomstwo edytuj
Etruria pozostawiła po sobie 11 źrebiąt – 6 klaczy i 5 ogierów. Są to:
- Enaria (ur. 1980 po Aloes)[6]
- Etogram (ur. 1981 po El Paso), trzykrotny (1991,1992,1993) Wiceczempion Polski Ogierów Starszych, Czempion Polski Ogierów Starszych i Najlepszy Koń Pokazu w 1994 roku[7]
- Espaniol (ur. 1982 po El Paso)
- Etruska (ur. 1983 po Aloes)
- Etana (ur. 1984 po Aloes)
- Ettoria (ur. 1985 po Aloes)
- Etman (ur. 1986 po Gil)[6]
- Esparceta (ur. 1987 po Fawor), matka ogiera Eksport (po Europejczyk) Wiceczempiona Brazylii
- Ecaho (ur. 1990 po Pepton), Czempion Polski Ogierów Starszych (1995)[7]
- Epifaza (ur. 1995 po Pepton)
- Eten (ur. 1996 po Pepton)[6]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e Marek Trela, Etruria, „Araby Magazine” (4-2006), s. 34–37 (pol.).
- ↑ a b WAHO Trophy [online], www.janow.arabians.pl [dostęp 2023-07-13].
- ↑ bazakoni.pl - Karta konia - Klacz "Etruria" [Palas-Etna] [online], www.bazakoni.pl [dostęp 2023-07-13].
- ↑ Krystyna Chmiel, Polska hodowla koni arabskich czystej krwi (1979–2019) i jej sukcesy na świecie, 2021, ISBN 978-83-956204-3-0 (pol.).
- ↑ bazakoni.pl - Drzewo genealogiczne "Etruria" [online], www.bazakoni.pl [dostęp 2023-07-13].
- ↑ a b c bazakoni.pl - Baza rodowodowa koni [online], www.bazakoni.pl [dostęp 2023-07-13].
- ↑ a b Izabela Rajca-Pisz, Stadnina Koni Janów Podlaski, 2005, s. 59–60, ISBN 83-7233-131-6 (pol.).