Eufrozyna z Aleksandrii

Eufrozyna z Aleksandrii (gr. Ἁγια Ευφροσύνη, cs. Ewfrosinija Aleksandrijskaja, ur. ok. 414, zm. ok. 470) – święta Kościoła katolickiego i prawosławnego, która ubrana w męskie szaty wiodła życie jako eremita w klasztorze koło Aleksandrii.

Święta
Eufrozyna z Aleksandrii
Dziewica
Ilustracja
Fresk świętej Eufrozyny w Kościele greckokatolickim
Data i miejsce urodzenia

ok. 414
Aleksandria, Egipt

Data śmierci

ok. 470

Czczona przez

Kościół katolicki
Cerkiew prawosławną

Wspomnienie

w Kościele katolickim1 stycznia i 11 lutego
w Cerkwi prawosławnej15 lutego i 25 września

Życie

edytuj

Święta Eufrozyna urodziła się ok. 414 roku w Aleksandrii. Gdy ukończyła 18 lat jej ojciec postanowił, że wejdzie ona w związek małżeński. Jednak Eufrozyna zdecydowała się uciec do niedaleko położonego klasztoru[1]. Przywdziała szaty mnicha za zgodą przełożonego klasztoru. Żyła w odosobnieniu w zakonie prowadząc surowy tryb życia ascetycznego przez 38 lat jako brat Smaragd. Eufrozyna udzielała rad w sprawach duchowych odwiedzającym klasztor. Z jej kierownictwa duchowego korzystał nawet jej ojciec. Zmarła ok. 470 roku[2][1].

 
Śmierć św. Eufrozyny (w habicie karmelitańskim), rycina z XVII w.

Kult św. Eufrozyny, znany w średniowiecznej Europie, odżył w czasach nowożytnych dzięki klasztorowi w Beaulieu koło Compiègne, gdzie czczono jej relikwie. Jej wspomnienie liturgiczne przyjęli za własne karmelici, dlatego w ikonografii zachodniej bywała przedstawiana w habicie karmelitańskim. Obchód według Martyrologium Romanum 1 stycznia i 11 lutego, a według Menologium graecorum 25 września[3]. W liturgii karmelitańskiej była czczona 2 stycznia jako Eufrozyna, Dziewica naszego Zakonu[4].

Przypisy

edytuj
  1. a b Eufrozyna [online], DEON.pl [dostęp 2024-09-10] (pol.).
  2. K. Kuźmak, Eufrozyna z Aleksandrii, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 4, Lublin: KUL, 1983, kol. 1289.
  3. http://www.eduteka.pl/doc/eufrozyna-z-aleksandrii-sw
  4. Breviarium Ordinis Fratrum Beatissimae Virginis Mariae de Monte Carmelo, Pars Hiemalis, Romae-Tornaci-Parisiis 1938, s. 462–467.