Ewa Janus
Ewa Janus (ur. 18 maja 1964 w Łapanowie) – polska rzeźbiarka, pierwsza kobieta dziekan na Wydziale Rzeźby krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych[1].
 Ewa Janus | |
| Data i miejsce urodzenia |
1964 |
|---|---|
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
Rzeźba |
Życiorys edytuj
Absolwentka Liceum Sztuk Plastycznych w Nowym Wiśniczu. Po ukończeniu liceum pracowała w ośrodku kultury w Mogilanach, współpracującym z krakowskim ośrodkiem w Pałacu pod Baranami. Potem przez rok studiowała w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W latach 1986–1991 studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, z czego cztery lata w pracowni prof. Stefana Borzęckiego. Dyplom z Medalem Rektora ASP otrzymała w 1991 roku. W latach 1994–1995 odbyła stypendium i staż w pracowni prof. Alfio Mongelli w Akademii Sztuk Pięknych w Rzymie. Tam też poznała osiadłą we Włoszech polską rzeźbiarkę Marię Papę. Od 1991 jest pracownikiem naukowo-dydaktyczny na macierzystej uczelni. W latach 1991–2000 była asystentką w pracowni prof. Józefa Sękowskiego. Od 2000 do 2017 prowadziła Pracownię Rysunku dla studentów i studentek II-V roku. Obecnie na stanowisku prof. ASP na Wydziale Rzeźby, prowadzi Pracownię Rzeźby II[2]. W latach 2008–2016 pełniła funkcję prodziekana. W latach 2016–2020 była dziekanem Wydziału Rzeźby ASP w Krakowie – pierwszą kobietą na tym stanowisku. W latach 2008–2014 była członkinią Rady Programowej Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Jest członkinią i współzałożycielką Stowarzyszenia Twórców Nauki i Kultury „Episteme” oraz „Disputationes Academicae”[1].
Zajmuje się głównie małą formą rzeźbiarską, medalierstwem i rysunkiem.
Autorka buduje świat swoich rzeźb przy pomocy form dla których najbardziej charakterystyczne jest dążenie do prostoty i syntezy kształtu. Jest to sztuka bogata znaczeniowo, wyrazista i sugestywna. W działalności medalierskiej Ewy Janus nieszablonowość łączy się z szacunkiem dla tradycji, a klarowność artystycznej wypowiedzi z pokorą dla tworzywa. Prace te przemawiają cichym dyskretnym liryzmem. Janus operując metaforą odwołuje się do wrażliwości odbiorcy, jego wiedzy i skojarzeń, do głębokiej refleksji nad powszechnie znanymi prawdami. Sięgając w rejony dalekich uogólnień autorka potrafi zachować świeżość spojrzenia, wzruszyć liryką, oczarować bezpośredniością przeżycia. Potrafi też zmusić do refleksji, sprowokować.
Przypisy edytuj
- ↑ a b Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie, Tyle samo obaw co nadziei, [w:] Wspominając akademię. T. 7. Wysłuchane, zapisane, okazane, 2020, s. 755, ISBN 978-83-66564-02-2.
- ↑ Pracownia Rzeźby II – Wydział Rzeźby [online] [dostęp 2019-03-26] (pol.).
Linki zewnętrzne edytuj
- Biuro Wystaw Artystycznych „u Jaksy” [1]
- Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, a propos wystawy indywidualnej Uobecnienie [2]
- Na stronie Nowego Wiśnicza, a propos wystawy absolwentów tamtejszego Liceum Sztuk Plastycznych [3]
- Prace Ewy Janus w kolekcji CRP w Orońsku [4]
- Prace Ewy Janus „Deseń metafizyczny” [5]
- Tyle samo obaw co nadziei, [w:] Wspominając akademię. T. 7. Wysłuchane, zapisane, okazane. Kraków: Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie, 2020, s. 755-793. ISBN 978-83-66564-02-2.