Wikipedia

Feliks Gryziecki

Feliks Gryziecki (ur. 1837 we Lwowie, zm. 3 lipca 1923 tamże) – polski prawnik, karnista, profesor zwyczajny, rektor Uniwersytetu Lwowskiego.

Feliks Gryziecki
Ilustracja
Feliks vel Szczęsny Gryziecki (przed 1906)
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

1837
Lwów

Data i miejsce śmierci

3 lipca 1923
Lwów

profesor zwyczajny nauk prawa karnego
Uczelnia

Uniwersytet Lwowski

Życiorys edytuj

Feliks Gryziecki urodził się w 1837 we Lwowie[1]. W tym mieście ukończył w 1857 r. gimnazjum[2], a następnie studia na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego[1]. W 1862 uzyskał tamże tytuł doktora praw[2]. Od 1859 r. odbywał praktykę przygotowawczą w sądzie (aplikację) jako auskultant. Potem podjął pracę w C. K. Prokuratorii Państwa (czyli prokuraturze), by w 1866 r. powrócić do sądu, ale jako sędzia[2]. Jako urzędnik C. K. Prokuratorii Państwa (prokurator) był oskarżycielem publicznym w sądach lwowskich oraz w Złoczowie i w Stanisławowie[1].

W kwietniu 1867 r. został pierwszym wykładowcą prawa karnego w języku polskim na Wydziale Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego[2]. W lutym 1869 r. habilitował się (uzyskał prawo wykładania) z zakresu prawa i procesu karnego na podstawie niepublikowanej rozprawy pt. O oszustwie i fałszerstwie na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, była to, w okresie autonomicznym, pierwsza habilitacja z prawa karnego w języku polskim[2][3]. W 1872 r. habilitował się także z zakresu prawa politycznego (konstytucyjnego), które wykładał (obok prawa i procesu karnego) do 1889 r. (czyli do profesury Stanisława Starzyńskiego). Profesorem nadzwyczajnym prawa i procesu karnego został mianowany 11 czerwca 1870 r.[2], zaś profesorem zwyczajnym w czerwcu 1891 r.[2][1][4] Oprócz wykładów z prawa i procesu karnego wykładał też naukę o więziennictwie[2][3].

W roku akademickim 1894/1895 i ponownie w 1904/1905 był dziekanem Wydziału Prawa i Umiejętności Politycznych Uniwersytetu Lwowskiego, zaś w latach kolejnych po sprawowaniu urzędu dziekana (1895/1896 i 1905/1906) – prodziekanem[2]. W czerwcu 1906 został wybrany na stanowisko rektora Uniwersytetu Lwowskiego na rok akademicki 1906/1907, zaś w roku akademickim 1907/1908 był prorektorem[2][1]. Był posłem do Sejmu Krajowego Galicji VIII kadencji[5]. W 1907 r. zaprosił do Lwowa profesora nadzwyczajnego prawa karnego na Wydziale Prawa i Administracji UJ Juliusza Makarewicza, zaś sam ustąpił z katedry. W następnym roku odszedł na emeryturę[4].

Działał również na polu społecznym we Lwowie[4]. Był wieloletnim radnym miejskim od 1883, pracując w komisji finansowej[1][4]. Ponadto był członkiem Rady Szkolnej Okręgowej i komisji artystycznej[1]. Od 1887 do 1889 pełnił funkcję pierwszego wiceprezydenta Lwowa, a faktycznie sprawując przez pewien czas także funkcję prezydenta[1][3].

Zmarł 3 lipca 1923[4][6]. Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[7]. Często podpisywał się jako Szczęsny Gryziecki[1] albo Feliks Szczęsny Gryziecki[2].

Publikacje edytuj

  • Studien über den strafbaren Betrug (1870)[8]
  • O osadach rolnych („Przegląd Sądowy i Administracyjny” 1884)[2]
  • Do reformy prawa karnego (1891)[9]

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g h i Nowe magnificenye. „Nowości Illustrowane”. Nr 27, s. 14, 7 lipca 1906. 
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l Academia Militans. Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, red. A. Redzik, wyd. 2, Kraków, Wydawnictwo Wysoki Zamek 2017, s. 123, 282, 404–405, 548–549., ISBN 978-83-947365-7-6.
  3. ↑ a b c S. Starzyński, L. Finkel, S. Starzyński, Historya Uniwersytetu Lwowskiego, Lwów 1894, s. 209–211.
  4. ↑ a b c d e Sprawozdanie ważniejszych wydarzeń. Słowo pośmiertne. W: Kronika Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie za rok szkolny 1922–1923 za rektoratu prof. ks. dra Stanisława Narajewskiego. T. 13. Lwów: 1926, s. 11.
  5. ↑ Skład Uniwersytetu w półroczu letnim 1906/1907. C.K Uniwersytet imienia Cesarza Franciszka I we Lwowie. Lwów: 1907, s. 3.
  6. ↑ Feliks Gryziecki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2019-01-14].
  7. ↑ Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 337. ISBN 83-04-02817-4.
  8. ↑ Studien über den strafbaren Betrug [online], polona.pl [dostęp 2020-06-13].
  9. ↑ Do reformy prawa karnego. books.google.pl. [dostęp 2019-01-14].

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Gryziecki&oldid=70247045”