Ferroperyklaz
Ferroperyklaz – minerał z gromady tlenków. Jest to jeden z głównych minerałów wchodzących w skład dolnego płaszcza Ziemi.
| Właściwości chemiczne i fizyczne | |
| Inne nazwy |
Magnesiowustyt |
|---|---|
| Skład chemiczny |
(Mg,Fe)O |
| Układ krystalograficzny |
regularny |
Skład edytuj
Ferroperyklaz jest roztworem stałym tlenku magnezu i tlenku żelaza(II). Względna zawartość składników może być różna, tworząc serię od peryklazu (MgO) do wustytu (FeO). Ziarna ferroperyklazu zawierające ponad 50% FeO nazywa się magnesiowustytem[1], choć termin ten bywa też stosowany jako synonim ferroperyklazu[2][3]. Ferroperyklazy zawierają domieszki innych pierwiastków: NiII, CrIII, MnII i Na; zawartość każdego z nich wynosi maks. 1–2,5% wagowych[4].
Występowanie edytuj
Badania teoretyczne i eksperymentalne sugerują, że ferroperyklaz powinien stanowić od 16 do 20% masy dolnego płaszcza, najgrubszej z geosfer i być tam drugim pod względem rozpowszechnienia minerałem po bridgmanicie. Stanowi on 50–56% rozpoznanych inkluzji dolnopłaszczowych w diamentach[1].
Struktura edytuj
Peryklaz i wustyt mają tę samą strukturę halitu, tworzą sieć regularną ściennie centrowaną (grupa przestrzenna Fm3m). Pod wpływem wysokiego ciśnienia wustyt przechodzi różnorodne przemiany fazowe, zmieniając strukturę krystaliczną; struktura peryklazu jest stabilna w zakresie ciśnień spotykanych w płaszczu[5]. Ferroperyklaz nie przechodzi w dolnym płaszczu przemian strukturalnych, które mogłyby wywołać efekt rejestrowany w przebiegu fal sejsmicznych, za to jest wyraźnie anizotropowy: prędkość rozchodzenia się pionowo spolaryzowanych fal poprzecznych (w sejsmologii oznaczanych SV) jest niższa niż fal spolaryzowanych poziomo (SH). Efekt ten jest silniejszy niż przeciwny efekt w przypadku postperowskitu[6].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Kaminsky 2017 ↓, s. 67–68.
- ↑ Ferropericlase, [w:] Mindat.org, Hudson Institute of Mineralogy [dostęp 2017-12-21] (ang.).
- ↑ Andrzej Żelaźniewicz, Marek Grad: Co dzieje się we wnętrzu Ziemi?. Warszawa: Polska Akademia Nauk, Komitet Planeta Ziemia PAN, 2009, s. 9.
- ↑ Kaminsky 2017 ↓, s. 74–75.
- ↑ Kaminsky 2017 ↓, s. 76–77.
- ↑ Kaminsky 2017 ↓, s. 289.
Bibliografia edytuj
- Felix V. Kaminsky: The Earth's Lower Mantle: Composition and Structure. Springer, 2017, seria: Springer Geology. DOI: 10.1007/978-3-319-55684-0. ISBN 978-3-319-55684-0.