Florence Violet McKenzie

Florence Violet McKenzie (ur. 28 września 1890 w Melbourne, zm. 23 maja 1982) – pierwsza australijska inżynier elektryk, założycielka Women’s Emergency Signalling Corps (WESC), promotorka edukacji technicznej kobiet. Zapoczątkowała Women’s Royal Australian Naval Service (WRANS). Około 12 tys. żołnierzy przeszło przez jej szkołę instruktażową w Sydney i zdobyło umiejętności w zakresie alfabetu Morse’a i sygnalizacji wizualnej (alfabet semaforowy i międzynarodowy kod sygnałowy).

Florence Violet McKenzie

McKenzie w mundurze WESC, ok. 1940
Data i miejsce urodzenia	28 września 1890 Hawthorn, Victoria, Australia
Data śmierci	23 maja 1982
Zawód, zajęcie	inżynier elektryk
Odznaczenia
Order Imperium Brytyjskiego

Życiorys

Florence Violet McKenzie urodziła się 28 września 1890 roku w Melbourne, jako drugie dziecko urodzonych w Anglii rodziców Jamesa Granville’a, górnika, i jego żony Marie Annie. W 1894 roku jej owdowiała matka wyszła za mąż za George’a Wallace’a, a Violet przyjęła jego nazwisko. Kształciła się w Girls' Public High School w Sydney, zapisała się na wydział nauk ścisłych na Uniwersytecie w Sydney w 1915 roku, ale z powodu trudności finansowych nie mogła kontynuować studiów. Wykazywała zainteresowanie energią elektryczną, studiowała elektrotechnikę w Sydney Technical College, którą ukończyła w 1923 roku z dyplomem jako najprawdopodobniej pierwsza kobieta w Australii.

W 1921 roku zakupiła warsztat radiowo-naprawczy w Royal Arcade w Sydney, który prowadziła podczas studiów. Pracowała również jako inżynier elektryk oraz eksperymentowała z telewizją. W 1924 roku Wallace została pierwszą australijską certyfikowaną radiotelegrafistką, pierwszą kobietą w Wireless Institute of Australia i pierwszą kobietą w Australii, która miała amatorską licencję radiotelegraficzną.

31 grudnia 1924 r. poślubiła Cecila Rolanda McKenzie, inżyniera elektryka z Sydney County Council i zamknęła swój sklep radiowy. W 1934 roku założyła Electrical Association for Women, gdzie kobiety mogły nauczyć się obsługi elektrycznej kuchni i nowoczesnych urządzeń, a także uczestniczyć w spotkaniach i wykładach. Korespondowała z Albertem Einsteinem.

W lipcu 1938 dołączyła do Australijskiego Women’s Flying Club; została wybrana na skarbnika i była odpowiedzialna za szkolenie pilotek w alfabecie Morse’a. W obliczu zbliżającej się wojny przewidziała zapotrzebowanie na wyszkolone telegrafistki, które początkowo miały zastąpić mężczyzn w kwestiach cywilnych, ale potem służyły też w siłach zbrojnych. McKenzie była wówczas jedyną kobietą-inżynierem elektrykiem w Nowej Południowej Walii i na początku 1939 roku, z pomocą męża, utworzyła Women’s Emergency Signalling Corps, który oferował bezpłatne kursy. Kiedy rozpoczęła się II wojna światowa, McKenzie wyszkoliła prawie tysiąc kobiet w zakresie sygnalizacji; wyszkoliła około dwóch tysięcy więcej, z których ⅓ dołączyła do sił zbrojnych. Członkowie korpusu nosili zaprojektowany przez nią ciemnozielono-złoty mundur.

McKenzie miała nadzieję, że Royal Australian Air Force zwerbują jej telegrafistów, ale Advisory War Council stawiała opór. Ostatecznie przekonała Naval Board w Melbourne do przyjęcia czternastu swoich operatorek. Kobiety te stanowiły zalążek Women’s Royal Australian Naval Service. W międzyczasie rola WESC została rozszerzona o szkolenie w zakresie sygnałów przed zaciągiem dla przyszłych żołnierzy australijskich oraz szkolenie ustawiczne dla personelu amerykańskiego. McKenzie została mianowana honorowym oficerem lotnictwa w WAAAF w kwietniu 1941 roku.

W 1950 roku odznaczona Orderem Imperium Brytyjskiego.

Po wojnie szkoła McKenzie kontynuowała naukę kursów sygnalizacyjnych, wyszkalając do 1952 roku 2450 cywilnych załóg lotniczych i 1050 marynarzy marynarki handlowej.

Po udarze w 1976 roku, który zmusił ją do poruszania się na wózku inwalidzkim, McKenzie zmarła w Greenwich 23 maja 1982 roku i została poddana kremacji.