Friedrich Meibohm
Friedrich Meibohm (ur. 1609 w Braniewie, zm. 14 września 1656) – warmiński duchowny katolicki, teolog, archiprezbiter elbląski, kanonik dobromiejski, sekretarz colloquium charitativum w 1645 roku.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
Życiorys
edytuj.jpg)
Urodził się w 1609 roku. W 1627 rozpoczął studia w Alumnacie Papieskim w Braniewie. Następnie studiował w Wilnie. W Wilnie przyjął święcenia kapłańskie oraz uzyskał doktorat z teologii. W wieku 27 lat objął funkcję proboszcza parafii św. Mikołaja w Elblągu, którą sprawował do końca życia (1636–1656). Friedrich Meibohm znał język polski i wygłaszał kazania również w tym języku. Jego zasługą jest założenie ksiąg parafialnych w Elblągu, z których do czasów współczesnych zachowała się księga chrztów prowadzona od roku 1642[1].
W 1643 biskup Mikołaj Szyszkowski polecił mu jedną z ważniejszych funkcji – sekretarza strony katolickiej – na tzw. colloquium charitativum – wspólnym zjeździe katolików, luteran i kalwinistów w Toruniu w 1645 roku, którego celem było uzyskanie jedności wiary i pokoju religijnego. Ostatnia sesja odbyła się 1 listopada 1645. Ze strony katolickiej podpisy złożyli biskupi Leszczyński i Tyszkiewicz oraz odpowiedzialny za protokół Meibohm. Po tym luteranie przeprowadzili atak na sekretarza Meibohma, iż zastosował on niekorzystny dla nich układ protokołów. Był to powód do zerwania dalszych pertraktacji[1].
Dziesięć lat później, wskutek pretensji dynastycznych króla Jana Kazimierza, wybuchła wojna polsko-szwedzka (1655–1660). Elbląg skapitulował już 22 grudnia pierwszego roku wojny. Kościół św. Mikołaja przekazany został protestantom, a w zamian władze szwedzkie udostępniły katolikom małą kaplicę św. Elżbiety[1]. Wkrótce, 14 września 1656 roku, ks. Meibohm umiera, ale jego następca na stanowisku proboszcza w kościele św. Mikołaja mógł zostać mianowany dopiero po zakończeniu wojny. Został nim w 1660 roku ks. Szymon Wolfsbeck[1].
Friedrich Meibohm wydał drukiem szczegółowy opis zjazdu colloquium charitativum oraz wiele mów i kazań po łacinie[2].