Generator dymu GD-1
Generator dymu GD-1 (GD-2) – urządzenie do zadymiania będące na wyposażeniu Wojska Polskiego.
Charakterystyka urządzenia edytuj
Projekt generatora dymu GD-1 opracowali w latach 80. XX w. specjaliści Wojskowego Instytutu Chemii i Radiometrii, a ich producentem był zakład doświadczalny tegoż Instytutu. Urządzenie jest przeznaczone do stawiania maskujących zasłon dymnych metodą ciągłą lub przerywaną[1]. Pracuje na zasadzie termicznego odparowania czynników dymotwórczych w strumieniu gorących gazów, a następnie kondensacji tych par w atmosferze. Jest montowane na dwuosiowej przyczepie, ciągniętej przez samochód ciężarowo-terenowy[2].
- Dane taktyczno-techniczne[2]
- długość zasłony dymnej – 500 m,
- szerokość zasłony dymnej – 150 m.
- zużycie paliwa:
- silnik S-101AM – 2 dm³/h benzyny,
- zespół palnikowy – 15 dm³/h oleju napędowego.
- zużycie czynników dymotwórczych:
- olej maszynowy – 240 dm³/h,
- woda – 50 dm³/h.
- wielkość pojemnika:
- na etylinę – 6 dm³,
- na olej napędowy – 55 dm³,
- na olej maszynowy – 320 dm³,
- na wodę – 45 dm³,
- obsługa – 1 żołnierz.
Budowa GD-1 edytuj
W skład generatora wchodzi[2]:
- zespół napędowy,
- układ paliwowy,
- układ hydrauliczny czynnika dymotwórczego,
- instalacja wodna wentylatora powietrza,
- zespół palnikowy,
- komora spalania,
- instalacja elektryczna prądu stałego 24 V,
- przyczepa PN-1,5,
- rama nośna,
- obudowa generatora,
- silnik,
- pokrowiec.
Generator dymu GD-2 edytuj
Generator dymu GD-2 opracowali wspólnie specjaliści z Instytutu Techniki Wojsk Lotniczych i Wojskowego Instytutu Chemii i Radiometrii. Urządzenia specjalne generatora zamontowane są na podwoziu samochodu Star 266[2].
- Dane taktyczno-techniczne[2]
- długość zasłony dymnej – 1500 m,
- szerokość zasłony dymnej – 150 m,
- czas osiągnięcia gotowości do zadymiania – 8 do 10 minut,
- czas wytworzenia przez generator zasłony dymnej – około 4 minut.
- objętość zbiorników:
- na czynnik dymotwórczy – 2 x 1050 dm³,
- na wodę – 2 x 225 dm³.
- masa generatora z napełnionymi zbiornikami – 10 850 kg,
- obsługa – dowódca i operator-kierowca.
Przypisy edytuj
- ↑ Nowak 2001 ↓, s. 191.
- ↑ a b c d e Nowak 2001 ↓, s. 192.
Bibliografia edytuj
- Ireneusz Nowak: Wybrane problemy historii polskiej techniki wojskowej XX wieku. Sprzęt i środki wojsk chemicznych. T. 2. Warszawa: Akademia Obrony Narodowej, 2001. ISBN 83-88062-81-6.