Getto w Kobryniu (jidysz קאברינער געטא; Kobriner geto) – żydowskie getto istniejące podczas okupacji niemieckiej w Kobryniu (w latach: 1941–1942).

Miejsce pamięci (2017)

Historia edytuj

Przed wybuchem II wojny światowej Żydzi stanowili ok. 70% mieszkańców 10-tysięcznego Kobrynia. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do miasta w czerwcu 1941 zostało wydane zarządzenie o obowiązku noszenia żółtych opasek (później: żółtych łat i opasek z gwiazdami Dawida). W lipcu 1941 przeprowadzono łapankę na ulicach miasta, w wyniku której 200 osób aresztowano, wywieziono poza jego granice i rozstrzelano. W łapance sierpniowej tego samego roku zebrano 180 chorych i nieprzydatnych do pracy, a później rozstrzelano.

We wrześniu 1941 władze niemieckie wydały rozporządzenie o utworzeniu dwóch przylegających do siebie gett żydowskich w centrum miasta: A (skupiającego osoby zdolne do pracy) i B (grupującego ludzi chorych i starych)[1]. Wiosną 1942 ok. 1,8 tys. mieszkańców getta B wywieziono i zamordowano w Bronnej Górze, a samo getto uległo likwidacji. Getto A rozwiązano 14 października 1942. SS, SD i Gestapo przeprowadziły wówczas akcję wywózki, a później rozstrzelania jego mieszkańców w okolicach folwarku Gubernia (Gubernja). Podczas likwidacji getta doszło do stawienia oporu zbrojnego przez część jego mieszkańców. Po zniesieniu getta niewielka liczba Żydów przedostała się do okolicznych lasów, zasilając partyzantkę (oddziały: brygady woroszyłowskiej w obwodzie witebskim i suworowskiej w rejonie Chojników), a niektórzy byli ukrywani przez kobryńskich Polaków[2]. Za czynną pomoc Żydom (m.in. nielegalne wystawianie świadectw chrztu) rozstrzelani zostali 15 października 1942 dwaj polscy księża: proboszcz Jan Wolski (1887–1942) i wikariusz Władysław Grobelny (1919–1942).

Część kobryńskich Żydów, których uznano za przydatnych dla gospodarki niemieckiej, dotrwała do lata 1943, gdy rozstrzelano ich na podwórzu kobryńskiego więzienia.

Przypisy edytuj

  1. Mapa dwóch gett znajduje się w publikacji: Burzliwe dzieje Polesia, Wydawnictwo Nortom, Wrocław 2002.
  2. M.in. Izaak Zalcman ukrywany przez rodzinę Widackich w ich domu, później służył w niemieckiej organizacji „Todt”. Po wojnie żył w USA pod nazwiskiem Jerry Zaltzmann.

Bibliografia edytuj