Granatnik l.Gr.W.36

Leichter Granatwerfer 36 (5cm)niemiecki granatnik z okresu II wojny światowej.

Leichter Granatwerfer 36 (5cm)
Ilustracja
l.Gr.W.36
Państwo

 III Rzesza

Producent

Rheinmetall

Rodzaj

granatnik

Obsługa

2

Historia
Prototypy

1934-1935

Produkcja

1936-1941

Dane techniczne
Kaliber

50 mm

Wymiary
Długość lufy

465 mm

Masa
broni

14,2 kg

Inne
Szybkostrzelność praktyczna

15 - 25 strz./min.

Zasięg skuteczny

75 - 575 m

Historia konstrukcji

edytuj

Na początku lat trzydziestych w Niemczech rozpoczęto prace nad lekkim granatnikiem o donośności kilkuset metrów, który miał stać się standardowym wyposażeniem każdego plutonu piechoty i umożliwić zwalczanie przeciwnika znajdującego się poza zasięgiem granatów ręcznych.

Pierwsze egzemplarze przekazano Wehrmachtowi na przełomie 1936 i 1937 roku. Broń otrzymała nazwę leichter Granatwerfer 36 (5cm), ale najczęściej stosowano skróty l.Gr.W.36 lub l.Gr.W.36(5cm). Do granatnika opracowano granat odłamkowy rażący skutecznie odłamkami w promieniu 20-30 metrów.

Pierwsze serie granatników były wyposażone w celownik-kątomierz, ale później z niego zrezygnowano i zastąpiono go białym pasem namalowanym na lufie. W następnych latach granatnik poddano drobnym modyfikacjom mającym na celu uproszczenie produkcji.

Granatniki l.Gr.W.36 stanowiły uzbrojenie wszystkich plutonów w dywizjach piechoty Wehrmachtu i Waffen-SS. Obsługę granatnika stanowiło trzech żołnierzy. Uzbrojenie osobiste obsługi stanowił karabinek (dowódca) i pistolety (celowniczy i ładowniczy). Granatnik po rozłożeniu był przenoszony na plecach przez celowniczego (płyta oporowa) i ładowniczego (lufa). Amunicja w skrzynkach zawierających po 10 granatów była przenoszona przez wszystkich członków obsługi (dowódca 10, celowniczy i ładowniczy po 20, razem 50 granatów na granatnik). O popularności granatnika może świadczyć liczba 555 959 granatów kalibru 50 mm zużytych przez wojsko niemieckie w trakcie walk we Francji w maju i czerwcu 1940 roku.

Doświadczenia bojowe potwierdziły wysoką skuteczność granatnika. Bardzo wysoka była zwłaszcza celność. Jednak po 1941 roku oceny stawały się bardziej krytyczne. Krytykowano szczególnie niewielką donośność granatów i ich siłę niszczącą. Niektóre źródła wspominają o próbach wystrzeliwania z granatników l.Gr.W.36 radzieckich granatów 50 mm (z granatnika wz. 38 i wz. 40).

Od 1942 roku granatnik wycofywano stopniowo z jednostek pierwszoliniowych, ale produkcje zakończono dopiero w czerwcu 1943 roku po wyprodukowaniu 31 836 granatników. Pomimo wycofania granatnika z uzbrojenia jednostek pierwszoliniowych w lutym 1945 roku Wehrmacht miał nadal na stanie 3953 sztuki tych granatników. W 1944 roku dużą partię l.Gr.W.36 przekazano Chorwacji.

 
Obsługa granatnika na stanowisku bojowym

Budowa

edytuj

Granatnik ten był zespołową bronią jednostrzałową, odprzodową, gładkolufową. Budową przypominał moździerz. Składał się z płyty oporowej połączonej z lufą kalibru 50 mm za pomocą specjalnego sworznia ułatwiającego szybkie rozkładanie granatnika. Mechanizm spustowy był uruchamiany dźwignią spustową.

Dane taktyczno-techniczne

edytuj
Dane taktyczno-techniczne granatnika l.Gr.W.36
Wzór leichter Granatwerfer 36 (5cm)
Kaliber (mm) 50
Masa całkowita (kg) 14,2
Donośność (m) 75-575
Kąt podniesienia lufy (stopnie) 42-85
Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej (stopnie) +/- 17
Prędkość początkowa pocisku (m/s) 75
Szybkostrzelność praktyczna (strz/min) 15-25
Masa granatu (kg) 0,9

Bibliografia

edytuj