Gudō Tōshoku

Gudō Tōshoku
愚堂東宴
Data urodzenia	1577
Data śmierci	1661
Szkoła	rinzai
Linia przekazu; Dharmy zen	Nampo Jōmyō
Nauczyciel	Yozan Keiyo
Następca	Shidō Bunan
Zakon	zen

Gudō Tōshoku (ur. 1577, zm. 1661; jap. 愚堂東宴) – japoński mistrz zen szkoły rinzai, wybierany trzykrotnie opatem Myōshin-ji.

Życiorys edytuj

W wieku 8 lat wstąpił do klasztoru. Jeszcze jako młody człowiek rozpoczął podróż po japońskich klasztorach szkoły rinzai. Był uczniem mało znanego mistrza zen Yozana Keiyo. W 1628 roku osiągnął oświecenie^[1].

Dzięki swojemu zrozumieniu zenu stał się wkrótce bardzo znany w kręgach buddyjskich. Wieści o nim dotarły również do pałacu cesarskiego i po jakimś czasie Gudō został prywatnym nauczycielem emerytowanego cesarza Go-Yōzeia (後陽成, pan. 1586-1611). Doprowadził cesarza do oświecenia. Cesarz spytał: "A więc powiedz mi, człowiek osiąga oświecenie - co dzieje się z nim po śmierci?" Gudō odparł: "Nie wiem". Cesarz powiedział: "Ty nie wiesz? Czyż nie jesteś oświeconym nauczycielem?" Gudō rzekł: "Jestem. Ale nie zmarłym". Cesarz nie wiedział co począć dalej, gdy Gudō klepnął oboma dłońmi podłogę i cesarz w tym momencie został oświecony^[1].

Dzięki cesarskiemu wsparciu Gudō podróżował po całej Japonii odbudowując i zakładając nowe świątynie i klasztory.

Został wybrany trzykrotnie w różnych okresach czasu opatem najbardziej wówczas prestiżowego klasztoru Myōshin. Był przekonany o konieczności przeprowadzenia reform w szkole rinzai, jednak nie miał dość energii, aby je przeprowadzić^[2].

Był dość niechętny chińskim mistrzom chan i nie zgodził się na zaproszenia do Myōshin-ji Yinyuana Longqi. Pośrednim skutkiem tego było powstanie szkoły zen ōbaku.

Przed śmiercią napisał: "Moje zadanie jest ukończone. Teraz, ci którzy idą za mną, muszą pracować dla dobra całej ludzkości"^[3].

Zmarł 1 dnia 10 miesiąca 1661 roku.

Otrzymał pośmiertny tytuł Daien Hōkan Kokushi.

Linia przekazu Dharmy zen edytuj

Pierwsza liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Indiach Mahakaśjapy.

Druga liczba oznacza liczbę pokoleń od Pierwszego Patriarchy chan w Chinach Bodhidharmy.

Trzecia liczba oznacza początek nowej linii przekazu w innym kraju.

52/25. Songyuan Chongyue (1139-1209
- 53/26. Wuming Huixin (bd)
  - 54/27. Lanxi Daolong (1213-1278)
- 53/26. Yun’an Puyan (1156-1226)
  - 54/27. Xutang Zhiyu (1185-1269)
    - 55/28/1. Nampo Jōmyō (1235-1309) (także Shōmyō; Daiō Kokushi) Japonia. Szkoła rinzai.
      - 56/29/2. Hōō Soichi (1274-1357)
        57/30. Daichū Sōshin (bd)
        58/31. Gettan Sōkō (1326-1389)
      - 56/29. Shūhō Myōchō (1282-1338) (także Daitō Kokushi)
        57/30. Tettō Gikō (1295-1369)
        
        57/30. Kanzan Egen (także Muso Daishi) (1277-1360)
        58/31. Juō Sōhitsu (1296-1380)
        59/32. Muin Sōin (1326-1410)
        60/33. Nippo Soshun? (1368-1448) niepewny
        61/34. Sekkō Sōshin (także Tozen) (1408-1486)
        62/35. Tokūho Zenketsu (1419-1506)
        63/36.
        64/37.
        65/38. Daigu Sōchiku (1584-1669)
        
        65/38. Ungo Kiyō (1583-1659)
        
        62/35. Tōyō Eichō (1429-1504)
        63/36. Yozan Keiyo (bd)
        64/37. Gudō Tōshoku (1577-1676)
        65/38. Kengan Zen’etsu (1623-1701)
        66/39. Kogetsu Zenzai (1667-1751)
        67/40. Gessen Zenne (1702-1781)
        68/41. Sengai Gibon (1750-1837)
        
        65/38. Isshi Monju (1608-1646)
        
        65/38. Shidō Munan (Bunan) (1603-1676)
        66/39. Dōkyō Etan (także Shoju Rojin) (1642-1721)
        67/40. Hakuin Ekaku (1685-1768)

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b Richard Bryan McDaniel. Zen Masters of Japan. Str. 184
↑ Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 326
↑ Richard Bryan McDaniel. Zen Masters of Japan. Str. 185

Bibliografia edytuj

Richard Bryan McDaniel: Zen Masters of Japan. The Second Step East. Rutland, Vermont: Tuttle Publishing, 2013, s. 317. ISBN 978-4-8053-1272-8.
Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan''. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.

[ReferenceA-1] Richard Bryan McDaniel. Zen Masters of Japan. Str. 184

[2] Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: a History. Japan. Str. 326

[3] Richard Bryan McDaniel. Zen Masters of Japan. Str. 185

[1]

[2]

[3]