Halina Walentowicz

polska uczona

Halina Walentowicz (ur. 8 sierpnia 1955 w Warszawie)[potrzebny przypis]filozofka.

Halina Walentowicz podczas konferencji naukowej w Warszawie (2005 r.)

Działalność naukowa i publikacje

edytuj

Najważniejsza polska znawczyni filozofii Maxa Horkheimera. Pracuje w Zakładzie Filozofii Społecznej Instytutu Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Tytuł doktorski uzyskała w 1986 na podstawie rozprawy napisanej pod kierunkiem Marka J. Siemka pt. Społeczeństwo przyszłości w teorii Karola Marksa i Fryderyka Engelsa. Habilitację uzyskała w 2004 roku za pracę Tęsknota za lepszym. Historiozofia Maxa Horkheimera. Członkini założycielka i od 6 lutego 2010 r. wiceprezeska Polskiego Towarzystwa Hegla i Marksa.

Wybrane publikacje

edytuj

Prace autorskie:

  • Przyszłość w prognozach Marksa i Engelsa (1993)
  • Tęsknota za lepszym. Historiozofia Maxa Horkheimera (2004)

Tłumaczenia tekstów:

  • Max Horkheimer, Początki mieszczańskiej filozofii dziejów (1995 – przekład z przedmową „Między przeszłością a współczesnością”),
  • Max Horkheimer, Zmierzch. Notatki z Niemiec 1931-1934 (2002 – przekład),
  • Max Horkheimer, Krytyka instrumentalnego rozumu (2007 – przekład z przedmową „Horkheimer a Habermas: dwie koncepcje instrumentalnego rozumu”).

Linki zewnętrzne

edytuj