Henryk Krukowicz-Przedrzymirski
Henryk Juliusz Krukowicz-Przedrzymirski (ur. 27 marca 1889, zm. 8 września 1944 w Warszawie) – polski łyżwiarz figurowy, działacz łyżwiarski i hokeja na lodzie, kapitan dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.
 kapitan dyplomowany artylerii
| |
| Pełne imię i nazwisko |
Henryk Juliusz Krukowicz-Przedrzymirski |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 marca 1889 |
| Data i miejsce śmierci |
8 września 1944 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
| Data urodzenia | |||||||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Data śmierci | |||||||||||||||||||||||||
| Dorobek medalowy | |||||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||||
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Karola Jakuba, farmaceuty i właściciela apteki w Niemirowie, i Wandy Marii Smirzitz, z pochodzenia Czeszki. Był młodszym bratem Emila, generała dywizji Wojska Polskiego.
Uprawiał łyżwiarstwo figurowe. Podczas zawodów mistrzostw Europy w 1908 w Warszawie, reprezentując Austro-Węgry zajął trzecie miejsce, zdobywając brązowy medal[1][2]. Natomiast w 1912 we Lwowie wraz z Olgą Poźniakówną (późniejszą małżonką) zdobyli mistrzostwo Austro-Węgier w kategorii par sportowych. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, startując w barwach Warszawskiego Towarzystwa Łyżwiarskiego, w edycjach mistrzostw Polski 1922, 1923, 1924 trzykrotnie zdobywał złoty medal w konkurencji par sportowych, startując wraz z Olgą Przedrzymirską[1]. Został działaczem łyżwiarskim. 22 listopada 1922 i w 1925 był wybierany wiceprezesem Polskiego Związku Łyżwiarskiego[1][3]. Ponadto w 1925 został wybrany wiceprezesem założonego wówczas Polskiego Związku Hokeja na Lodzie[1][4].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarskiej i królewskiej armii. Został mianowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów artylerii. W 1918, razem z bratem, służył w Pułku Artylerii Polowej Nr 130[5].
17 grudnia 1918 razem z bratem został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika[6] i przydzielony do 1 Pułku Artylerii Polowej w Warszawie[7], który później został przemianowany na 7 Pułk Artylerii Polowej. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej – był adiutantem frontowym w Generalnym Inspektoracie Artylerii. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 415. lokatą w korpusie oficerów artylerii, a jego oddziałem macierzystym był 1 dywizjon artylerii konnej w Warszawie. Obok stopnia wojskowego przysługiwał mu wówczas tytuł „oficer przydzielony do Sztabu Generalnego”[8]. W latach 1923–1924 pełnił służbę w Komitecie dla Spraw Uzbrojenia Armii, pozostając oficerem nadetatowym 1 dywizjonu artylerii konnej[9][10]. 1 listopada 1924 został przydzielony do macierzystego dywizjonu z równoczesnym odkomenderowaniem do na roczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[11]. 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Departamentu X Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych[12]. W maju 1927 został przeniesiony do 26 pułku artylerii polowej w Skierniewicach[13][14]. W sierpniu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[15]. Z dniem 30 kwietnia 1930 został przeniesiony w stan spoczynku[16].
Zginął 8 września 1944 przy ul. Złotej 14 w czasie powstania warszawskiego[17].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Walecznych[18]
- Signum Laudis Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej[19]
- Srebrny Medal Waleczności 2 klasy[19]
- Brązowy Medal Waleczności[19]
- Krzyż Wojskowy Karola[19]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Przemysław Popek: Pod rosyjską flagą. sportowahistoria.pl, 2012-01-21. [dostęp 2016-06-04].
- ↑ Agnieszka Marczak: Historia łyżwiarstwa figurowego. wmeritum.pl, 2013-07-01. [dostęp 2016-06-04].
- ↑ Eugeniusz Baszkoff, Łyżwiarz polski, „Przegląd Sportowy” 1922, 8 grudnia, nr 49, s. 7–8.
- ↑ „I-szy Polski Rocznik Sportowy” 1925, s. 52–53.
- ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1051, 1226.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 2 z 12 stycznia 1919, poz. 43.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 3 z 14 stycznia 1919, poz. 127.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 199.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 801, 820.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 720, 743.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 78 z 12 sierpnia 1924 roku, s. 445.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 106 z 15 października 1925 roku, s. 572.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 maja 1927 roku, s. 147.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 400, 460.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 257.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 31 marca 1930 roku, s. 121.
- ↑ Henryk Krukowicz-Przedrzymirski. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2017-07-18].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 400.
- ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1226.
Bibliografia edytuj
- Ranglisten des kaiserlichen und königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Henryk Krukowicz-Przedrzymirski. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2017-07-18].