Henryk Manteuffel
Henryk Michał Manteuffel, w publikacjach naukowych również Henryk Manteuffel Szoege[1] (ur. 3 marca 1944 w Wilnie, zm. 1 czerwca 2013 w Warszawie[2]) – polski profesor doktor habilitowany nauk ekonomicznych, specjalista w zakresie ekonomiki użytkowania wody w rolnictwie, ekonomiki środowiska naturalnego, ekonomiki rolnictwa, ekonomicznej oceny przedsięwzięć inwestycyjnych[3].
| Data i miejsce urodzenia |
3 marca 1944 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1 czerwca 2013 |
| Profesor nauk ekonomicznych | |
| Alma Mater |
Uniwersytet Warszawski (1968) |
| Doktorat |
1981 – nauki ekonomiczne |
| Habilitacja |
1987 – nauki rolnicze |
| Profesura |
20 maja 2005 |
| Pracownik naukowy, nauczyciel akademicki | |
| Instytut badawczy | |
| Okres zatrudn. |
1970–1992 |
| Uczelnia wyższa |
Wydział Ekonomiczno-Rolniczy Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie |
| Stanowisko | |
| Okres zatrudn. |
1992–2013 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1962)[4]. W 1968 ukończył studia wyższe na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego (praca magisterska Handel zagraniczny Pragi czeskiej w drugiej połowie XVI w., tytuł zawodowy magistra historii), a w 1970 w Instytucie Nauk Ekonomicznych Wydziału Nauk Społecznych UW (praca magisterska Wymiana urządzeń ze względu na zużycie ekonomiczne, tytuł zawodowy magistra ekonomii)[3][5].
W 1981 uzyskał stopień naukowy doktora nauk ekonomicznych w Instytucie Ekonomiki Rolnej w Warszawie na podstawie rozprawy Metoda ekonomicznej optymalizacji systemu nawadniającego z wykorzystaniem technik programowania nieliniowego, a w 1987 habilitował się w zakresie nauk rolniczych na Wydziale Ekonomiczno-Rolniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie na podstawie pracy Ekonomiczno-społeczna ocena inwestycji melioracyjnych w krajach rozwijających się[3][5]. 20 maja 2005 otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych[6]. W latach 1970–1992 pracował w Instytucie Melioracji i Użytków Zielonych w Falentach koło Warszawy, później zaś, w latach 1992–2013, na Wydziale Ekonomiczno-Rolniczym SGGW w Warszawie, od 1992 jako profesor nadzwyczajny i od 2012 jako profesor zwyczajny[3][5].
Członek Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego i polskiego oddziału Europejskiego Stowarzyszenia Ekonomistów Środowiska i Zasobów Naturalnych[3], a także filister korporacji akademickiej Arkonia[7], niejawnie przyjęty do Związku Filistrów Arkonii w 1982[8].
7 czerwca 2013 pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[7].
Rodzina edytuj
Syn Ryszarda Juliusza Jana Manteuffla-Szoege (1903–1991) i Elżbiety z d. Minkiewicz (1909–1988)[2]. W 1980 zawarł związek małżeński z Małgorzatą Hermanowicz (1951–1992), z którą miał czworo dzieci: córkę Elżbietę Marię (ur. 1981) oraz synów Ryszarda Juliusza (ur. 1983), Władysława Andrzeja (ur. 1984) i Piotra Leona (ur. 1987)[2]. Był potomkiem rodu szlacheckiego Manteufflów, którego gałąź pochodząca z Inflant, Kurlandii i Estonii posiadała tytuł baronowski i dodawała do nazwiska człon Szoege[2][9]. Kuzyn m.in. Gustawa Manteuffla, Jerzego Manteuffla i Tadeusza Manteuffla[2] oraz autor opracowania historycznego Ostatki życia ziemiańskiego w dawnych Inflantach Polskich w fotografii rodzinnej, opublikowanego w książce Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, t. III, red. Wojciech Walczak, Karol Łopatecki, Białystok 2012[10].
Publikacje książkowe edytuj
- Ekonomiczno-społeczna ocena inwestycji melioracyjnych w krajach rozwijających się, Falenty 1986, OCLC 750890853
- Analiza ekonomiczna projektu oczyszczalni ścieków komunalnych: rachunek społeczny i rachunek przedsiębiorstwa, Warszawa 1996, ISBN 83-00-02958-3 (wraz z Andrzejem Interewiczem)
- Elementy ekonomiki środowiska (z rozszerzeniami), Warszawa 1997, ISBN 83-00-03043-3
- Analiza ekonomiczna obiektu melioracyjnego: przewodnik do ćwiczeń, Warszawa 1998, ISBN 978-83-00-03117-7 (wraz z Andrzejem Interewiczem)
- Zarys problemów ekonomiki środowiska, Warszawa 2000, ISBN 83-7244-174-X
- Elementy ekonomiki gospodarowania wodą w rolnictwie, Warszawa 2002, ISBN 83-7244-382-3
- Problems of enviromental and natural resources economics, Warszawa 2013, ISBN 978-83-7583-530-4
Odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi[3]
- Srebrny Krzyż Zasługi[3]
Przypisy edytuj
- ↑ Henryk Manteuffel Szoege. Melioracje wodne po zmianie ustroju gospodarczego. „Zeszyty Naukowe SGGW – Ekonomika i Organizacja Gospodarki Żywnościowej”. Nr 49, s. 223–243, 2003. Warszawa: Wydawnictwo SGGW. ISSN 2081-6979. [dostęp 2024-03-20].
- ↑ a b c d e Henryk Michał Jan bar. Manteuffel-Szoege. sejm-wielki.pl. [dostęp 2024-03-20].
- ↑ a b c d e f g Maria Parlińska. Profesor Henryk Manteuffel (1944–2013). „Problemy Rolnictwa Światowego”. Tom 13 (XXVIII), Zeszyt 2, s. 5–7, 2013. Warszawa: Wydawnictwo SGGW. ISSN 2081-6960. [dostęp 2024-03-20].
- ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1962. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2024-03-20].
- ↑ a b c Prof. dr hab. Henryk Michał Manteuffel, [w:] portal „Ludzie Nauki”, MNiSW/OPIPIB [dostęp 2024-03-24].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 maja 2005 r. nr 112-5-05 o nadaniu tytułu profesora (M.P. z 2005 r. nr 39, poz. 521).
- ↑ a b Pogrzeb Ś.P. Filistra Henryka Manteuffla. arkonia.pl, 13 czerwca 2013. [dostęp 2024-03-20].
- ↑ Henryk Michał (Nik) Manteuffel-Szoege. nekrologi.wyborcza.pl, 7 czerwca 2013. [dostęp 2024-03-20].
- ↑ Saga rodu Manteufflów. rp.pl, 23 kwietnia 2011. [dostęp 2024-03-20].
- ↑ Henryk Manteuffel Szoege: Ostatki życia ziemiańskiego w dawnych Inflantach Polskich w fotografii rodzinnej, w: Stan badań nad wielokulturowym dziedzictwem dawnej Rzeczypospolitej, t. III, red. Wojciech Walczak, Karol Łopatecki, Białystok 2012. repcyfr.pl. [dostęp 2024-03-20].
Bibliografia edytuj
- Maria Parlińska. Profesor Henryk Manteuffel (1944–2013). „Problemy Rolnictwa Światowego”. Tom 13 (XXVIII), Zeszyt 2, s. 5–7, 2013. Warszawa: Wydawnictwo SGGW. ISSN 2081-6960. [dostęp 2024-03-20].
Linki zewnętrzne edytuj
- Henryk Manteuffel Szoege. Ostatki życia ziemiańskiego w dawnych Inflantach Polskich w fotografii rodzinnej, Białystok 2012, w Repozytorium Cyfrowym Poloników Instytutu Badań nad Dziedzictwem Kulturowym Europy