Henryk Urbański (1895–1940)
Henryk Piotr Florian Urbański (ur. 4 maja 1895, zm. 1940 w ZSRR) – major audytor Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
 major audytor
| |
| Data urodzenia |
4 maja 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr IX |
| Stanowiska |
wiceprokurator wojskowej prokuratury okręgowej |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys
edytujUrodził się 4 maja 1895 jako syn Faustyna[1][2][3]. Wnuk Henryka Rewakowicza.[potrzebny przypis]
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stiopień kapitana w korpusie oficerów administracji, dział kontrola administracji ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5]. W 1923, 1924 był oficerem Ekspozytury Wojskowej Kontroli Generalnej przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IX w Brześciu[6][7]. W 1928 był oficerem Wyższej Szkoły Intendentury[8]. Ukończył studia wyższe uzyskując tytuł magistra[9]. W 1932 był praktykantem sądowym w Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VI we Lwowie[10]. Na majora został awansowany ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936. W 1939 był wiceprokuratorem Wojskowej Prokuratury Okręgowej Nr VI we Lwowie[11].
Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD. W 1940 został zamordowany przez NKWD na obszarze okupowanym przez Sowietów. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-42 oznaczony numerem 3015)[2]. Ofiary tej zbrodni zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Ordery i odznaczenia
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Rocznik Oficerski 1928.
- ↑ a b Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 101. [dostęp 2016-07-22].
- ↑ Henryk Urbański. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-25].
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1074.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 971.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 110.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 62.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 684.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 1015.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 315.
- ↑ Rocznik Oficerski 1939 ↓, s. 322.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 259, poz. 296.
Bibliografia
edytuj- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.