Herb Klecka – jeden z symboli Klecka nadany miastu 27 sierpnia 1652 przez króla Polski Jana II Kazimierza i przywrócony decyzją Kleckiego Rejonowego Komitetu Wykonawczego z dnia 29 listopada 1999.

Herb Klecka
Ilustracja
Typ herbu

miejski

Projektant

Andrej Szpunt, A. U. Leuczyk

Wprowadzony

27 sierpnia 1652,
29 listopada 1999

Jest również herbem rejonu kleckiego.

Opis herbu edytuj

Na tarczy barokowej polskiej, na złotym polu korona wielkoksiążęca o trzech złotych łukach wysadzanych perłami, z gronostajowym brzegiem, zwieńczona złotą kulą z krzyżem. Poniżej korony czarny róg myśliwski ze złotymi okuciami.

Znaczenie edytuj

Róg myśliwski jest tożsamy z godłem pobliskiego miasta Kopyla, któremu Jan II Kazimierz nadał herb tego samego dnia co Kleckowi. Zabieg nadania tych samych godeł był celowy i miał podkreślić jednoczesność nadania praw magdeburskich obu miastom należącym do Radziwiłłów. Czarne rogi myśliwskie widnieją na herbie Trąby, którym pieczętowali się Radziwiłłowie i pojawiają się również w herbach innych miast, należących do tej rodziny.

Herb Klecka różni się od herbu Kopyla koroną wielkoksiążęcą, znajdującą się powyżej rogu. Nawiązuje ona do Księstwa Kleckiego - od XIV w. będącego w posiadaniu władców Wielkiego Księstwa Litewskiego lub członków ich rodzin, później jednego z księstw alodialnych Rzeczypospolitej Obojga Narodów, w momencie nadania herbu od 1551 należącego do Radziwiłłów.

Historia edytuj

Jan II Kazimierz nadał herb miastu 27 sierpnia 1652 wraz z przywilej lokacyjny na mocy prawa magdeburskiego. Według historyka i heraldyka Anatola Citoua herb nadany Kleckowi przez Jana II Kazimierza miał niebieskie (błękitne) pole, natomiast herb Kopyla miał pole złote.

W latach 90. XX w., po uzyskaniu przez Białoruś niepodległości, rozpoczęto prace w celu rekonstrukcji herbu, którą przeprowadził historyk Andrej Szpunt oraz artysta A. U. Leuczyk. Klecki Rejonowy Komiteu Wykonawczy zatwierdził ich projekt 29 listopada 1999. 21 grudnia 1999 herb został zarejestrowany w Rejestrze Herbowym Republiki Białorusi.

Bibliografia edytuj