Hiperrzeczywistość

Hiperrzeczywistość – w filozofii Jeana Baudrillarda, rzeczywistość zapośredniczona przez symulacje, dla odbiorców bardziej rzeczywista od samej rzeczywistości, powstająca w efekcie zastąpienia elementów świata realnego znakami. Wytwarzana przez symulakrum, zacierające granice pomiędzy wyobrażeniem o rzeczy, od rzeczy samej w sobie. Jean Baudrillard użył pojęcia hiperzeczywistość po raz pierwszy w swojej książce Symulakry i symulacja z 1981 roku. Według tego autora, wraz z rozwojem systemów znakowych, granica pomiędzy światem rzeczywistym a jego przedstawieniem stopniowo zatarła się, prowadząc do uniezależnienia się znaku, jako formy obrazu rzeczywistości, od samego świata realnego.

Koncepcja J. Baudrillarda

edytuj

Jean Baudrillard wysunął hipotezę, że rzeczywistość nie istnieje, nie w dosłownym tego słowa znaczeniu lecz, że nie sposób do niej dotrzeć w formie niezapośredniczonej przez simulacrum, ponieważ różnica pomiędzy tym co rzeczywiste a jego przedstawieniem jest trudna do rozróżnienia dla ludzkiego umysłu. Symulacja prowadzi do wytworzenia hiperrzeczywistości, która nie ma jakiegokolwiek związku z rzeczywistością ponieważ została wchłonięta przez swój własny obraz i jest jedynie jego wyobrażeniem. Baudrillard uważa, że proces zmiany rzeczywistości w hiperrzeczywistość jest destrukcyjny.

Odbiorca w hiperrzeczywistości

edytuj

Według Baudrillarda w hiperrzeczywistości odbiorca nie może funkcjonować już jako całość, gdyż musi ulec fragmentaryzacji w obliczu przekazu, który jest rozdrobniony i poszatkowany. Przekaz medialny unieważnia realność przyspieszając obieg informacji co prowadzi według filozofa do utraty poczucia całości i braku świadomości następstwa zdarzeń. Przedstawiony obraz jest jedynie szczątkowym i niekompletnym obrazem rzeczywistości w związku z czym odbiorca również musi ulec fragmentaryzacji. Według filozofa ludzka podmiotowość w świecie hiperrzeczywistości zyskuje wymiar fraktalny.

Bibliografia

edytuj