Hokke-ji (jap. 法華寺 Hokke-ji; dosł. Świątynia Lotosu Prawa[1]) także jako Hokke-ji Monzeki (jap. 法華寺門跡)[a][2]buddyjska świątynia znajdująca się w Narze w Japonii.

Hokke-ji
法華寺
Ilustracja
Wejście do świątyni
Państwo

 Japonia

Miejscowość

Nara

Wyznanie

buddyzm

Historia
Data budowy

745

Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Hokke-ji法華寺”
34°41′32,64″N 135°48′14,82″E/34,692400 135,804117
Strona internetowa
Dzwonnica
Cesarzowa Kōmyō

Historia

edytuj

Pierwotnie na terenie, na którym znajduje się świątynia istniała rezydencja należąca do wpływowego arystokraty Fuhito Fujiwary (659–720). Po jego śmierci rezydencję odziedziczyła jego córka, cesarzowa Kōmyō (701–760) i ufundowała na tym terenie świątynię w 745 roku, aby upamiętnić swojego ojca. Była ona głową systemu żeńskich klasztorów prowincjonalnych o nazwie kokubun-niji[b][3]. Hokke-ji jest skrótem od Hokke Metsuzai no Tera[4], świątyń pokuty lotosu prawa[1]. Klasztor ten został ustanowiony głównym klasztorem żeńskim najpierw dla prowincji Yamato, a później także dla całej Japonii. Jego budowa zakończyła się w 782 roku, gdyż wtedy został zlikwidowany urząd zajmujący się budową świątyni[1].

Głównym obiektem kultu był wtenczas, podobnie jak w klasztorze Tōdai-ji, najprawdopodobniej posąg Dainichi Nyorai[1].

Po przeniesieniu stolicy Japonii z Nary do Nagaoki w 784 roku, klasztor stracił na znaczeniu i zaczął podupadać[1]. W roku 1017 w klasztorze służyło 15 mniszek[5].

W 1180 roku świątynia została mocno zniszczona w wyniku najazdu wojsk dowodzonych przez Shigehirę Taira. Klasztor odbudowano w 1203 roku[1].

W ciągu kolejnych lat klasztor nawiedziły klęski żywiołowe. W 1499 i 1506 roku budynki świątynne strawił pożar, a w roku 1696 i 1707 mocno ucierpiały podczas trzęsień ziemi. W związku z tym większość budynków, które obecnie można oglądać na terenie świątyni pochodzi z 1601 roku[1].

Obiekty na terenie świątyni

edytuj

W świątyni znajduje się posąg Kannon o Jedenastu Twarzach, powstały w IX wieku, znajdujący się w głównym pawilonie świątyni. Oprócz tego w świątyni znajduje się wykonany z papieru posążek Yokobue, mniszki mieszkającej w klasztorze pod koniec XII wieku[1].

Obiekty świątynne[2]

edytuj
  • Główny pawilon – został odbudowany w 1601 roku z inicjatywy i funduszy Yodogimi, drugiej żony Hideyoshiego Toyotomi
  • Wielka brama południowa – została odbudowana w tym samym czasie, co główny pawilon
  • Dzwonnica – datowana na 1602 rok
  • Ogród Meishō – znany z irysów
  • Pawilon Goma – od 2005 roku, 28 dnia każdego miesiąca odbywają się w nim pogrzeby
  • Pawilon Yokobue – pochodzi z okresu Kamakura. Jest to obecnie najstarszy zachowany budynek na terenie klasztoru
  • Łaźnia – obecny budynek jest rekonstrukcją z 1766 roku
  • Kōgetsutei (Pawilon Blasku Księżyca) – wiejski dom przeniesiony ze wsi Tsukigase
  • Karakuen (Ogród Karaku) – można w nim oglądać krzewy kamelii japońskiej i ponad 750 różnych gatunków roślin

Galeria

edytuj
 
Łazienki
 
Ogród kwiatowy
Brama południowa
  1. Monzeki (門跡) byli buddyjskimi mniszkami lub mnichami pochodzącymi z arystokracji lub linii cesarskiej. Termin ten odnosi się również do świątyń, którym służyli.
  2. Mąż Kōmyō, cesarz Shōmu (701–756), utworzył we wszystkich prowincjach kraju system świątyń/klasztorów męskich (kokubun-ji) i żeńskich (kokubun-niji). Główną świątynią była Tōdai-ji w Nara.

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h Maciej Kanert: Starożytna Japonia. Kraków: WUJ, 2006, s. 80-82. ISBN 83-233-2152-3.
  2. a b Oficjalna strona świątyni.
  3. Hokkeji. Hokkeji Imperial Convent. [dostęp 2018-06-26]. (ang.).
  4. A Topical History of Japan. The University of Michigan, 1966. s. 6. [dostęp 2018-06-26]. (ang.).
  5. Lori Meeks: Hokkeji and the Reemergence of Female Monastic Orders in Premodern Japan. 2010.