Igła Tuohy
Igła Tuohy (czyt. tui) - to rodzaj drożnej, pustej w środku igły bardzo delikatnie zakrzywionej na ostrym końcu, przeznaczona do zakładania przez nią cewników do znieczulenia zewnątrzoponowego.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/89/Tuohy.jpg/350px-Tuohy.jpg)
Zakrzywienie na ostrym końcu ma uchronić przed uszkodzeniem opony twardej oraz rdzenia kręgowego.
Historia
edytujNazwa igły podchodzi od nazwiska dr Edwarda B. Tuohy - amerykańskiego anestezjologa, który w stopniu kapitana podczas drugiej wojny światowej po raz pierwszy zastosował ciągłe znieczulenie zewnątrzoponowe przez cewnik umieszczony w przestrzeni zewnątrzoponowej. Zaprojektował on igłę z otworem końcowym (ostrym) na bocznej stronie zamiast na przodzie, dzięki czemu mógł uniknąć przebicia opony twardej, a przepuszczany przez światło igły cewnik mógł wyjść z igły bocznie pod kątem 45 stopni[1].
Cechy budowy igły
edytuj- Końcówka ukształtowana w jak najlepszy dla delikatnego wprowadzenia sposób
- Opcjonalnie zakładane skrzydełka
- Precyzyjnie przycięty na długość igły mandryn, zapobiegający urażeniu tkanek (mieszczący się dokładnie wewnątrz igły)
- Znaczniki głębokości wkłucia
- Rozmiar igły kodowany kolorem
Wprowadzenie igły
edytujWykonuje się dojście w linii środkowej ciała, lub rzadziej stosowane dojście boczne. Podczas znieczulenia odcinka lędźwiowego z dojściem w linii środkowej najpierw oznacza się poziom L3-L4, który wyznacza linia przeprowadzona pomiędzy kolcami tylnymi górnymi talerza kości biodrowej. Następnie po znieczuleniu nasiękowym skóry i tkanki podskórnej nacina się skórę i ostatecznie wprowadza się specjalną igłę Touhy charakterystycznie zakrzywioną na końcu.
Identyfikacja przestrzeni zewnątrzoponowej
edytujIgłę należy kierować w linii środkowej w miejscu wkłucia. O prawidłowym prowadzeniu igły świadczy brak wyraźnego oporu. Kiedy w trakcie prowadzenia igły pojawia się opór, świadczy to o dotarciu igły do opony twardej. Igła nie może wówczas przebić tej przestrzeni, a każdy kontakt z oponą może ją naruszyć i spowodować niepowodzenie zabiegu. W przypadku osiągnięcia opony twardej, należy wycofać igłę i zastosować dojście boczne.
Metoda wiszącej kropli
edytujNa igle umieszczona zostaje kropla soli fizjologicznej, która zostanie wessana po dojściu do przestrzeni zewnątrzoponowej z powodu panującego w niej niższego ciśnienia.
Metoda zanikania oporu
edytujZostaje usunięty mandryn z igły, a do nasadki podłącza się 10 ml strzykawkę wypełnioną solą fizjologiczną. Igłę ze strzykawką delikatnie wprowadza się w kierunku przestrzeni zewnątrzoponowej wywierając stały nacisk na tłok. Kiedy igła przebije więzadło żółte, opór nagle ustaje i tłok strzykawki poddaje się uciskowi.
Zobacz też
edytujBibliografia
edytuj- Frolich MA, Caton D: Pioneers in epidural needle design. Anesthesia and Analgesia 2001; 93: 215-220
Przypisy
edytuj- ↑ "Edward Tuohy: The Man, His Needle, and It's place in Obstetric Analgesia" Joshua A. Martini, M.D., Douglas R.Bacon, M.D. and Gary M. Vasdev, M.D. Regional Anesthesia and Pain Medicine; Sep/Oct 2002; 27, 5; ProQuest Nursing & Allied Health Source pg. 520