Ignacy Blum (ur. 2 kwietnia 1913 w Leszczańcach koło Buczacza[1], zm. 7 kwietnia 1994 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Ignacy Blum
Ilustracja
Gen. bryg. dr Ignacy Blum
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

2 kwietnia 1913
Leszczańce koło Buczacza

Data i miejsce śmierci

7 kwietnia 1994
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1941–1968

Siły zbrojne

Armia Czerwona
ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

1 Armia Polska w ZSRR,
1 Warszawska Dywizja Piechoty

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż ZasługiSrebrny Krzyż Zasługi Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 10-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
Grób Ignacego Bluma na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Życiorys

edytuj

Urodzony w Leszczańcach w żydowskiej rodzinie, z którą podczas I wojny światowej przebywał na terenie późniejszej Czechosłowacji. Od 1920 w Buczaczu, gdzie w 1926 skończył szkołę powszechną, a od 1927 w Czortkowie, gdzie w 1931 ukończył Państwowe Gimnazjum im. Juliusza Słowackiego i podjął pracę w biurze adwokackim. Po wybuchu II wojny światowej pozostał w Czortkowie (zajętym przez ZSRR) i pracował tam w fabryce cukierków, a 1940–1941 studiował historię na Uniwersytecie Lwowskim. Po ataku Niemiec na ZSRR 22 czerwca 1941 powołany do armii sowieckiej, do 1943 służył w batalionie budowlanym Armii Czerwonej. W maju 1943 wstąpił do armii Berlinga, po przybyciu do obozu w Sielcach nad Oką został dowódcą drużyny topograficznej. Uczestnik bitwy pod Lenino jako zastępca dowódcy plutonu topograficznego. Wiosną 1944 ukończył szkołę podchorążych w Riazaniu. Od maja 1944 służył jako oficer polityczno-wychowawczy 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Zajmował kolejne eksponowane stanowiska, m.in. w służbie rolno-gospodarczej WP. Był szefem Zarządu Politycznego Dowództwa Okręgu Wojskowego nr VII w Lublinie. Od stycznia 1949 w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym, w którym 2 czerwca 1950 został zastępcą szefa Oddziału II Propagandy. 1955 ukończył studia historyczne na Uniwersytecie Warszawskim. W październiku 1958 awansowany na generała brygady. Od czerwca 1960 pełnomocnik ministra obrony narodowej przy Polskiej Akademii Nauk. W listopadzie 1962 został doktorem nauk humanistycznych w Wojskowej Akademii Politycznej.

Członek PPR, a następnie PZPR. Autor wielu opracowań o charakterze historyczno-wojskowym. Pełnił służbę w Głównym Zarządzie Politycznym WP.

W 1968 przeniesiony w stan spoczynku. Zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 12C-2-11)[2].

Awanse

edytuj

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[3]:

Publikacje

edytuj
  • Udział Wojska Polskiego w walce o utrwalenie władzy ludowej. Walki z bandami UPA, Wojskowy Przegląd Historyczny, Warszawa 1959, nr 1
  • Z dziejów aparatu politycznego Wojska Polskiego. Szkice i dokumenty, Warszawa 1957
  • Z dziejów Wojska Polskiego w latach 1945-1948: szkice i dokumenty, Warszawa, wyd. 1. 1960, wyd. 2. 1968

Życie prywatne

edytuj

Był synem Kopla Karola Bluma (1880-1945) i Reginy z domu Rosenbaum (1885-1945). Mieszkał w Warszawie. Od 1946 żonaty z Heleną z domu Grynszpan (1913-1985)[4].

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. W źródle(łach) stwierdzono, że urodził się w Leszczanicach koło Buczacza, co jest mylną nazwą tej wsi.
  2. Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  3. Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 158-160
  4. Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. I: A–H, Toruń 2010, s. 158–160

Bibliografia

edytuj
  • H. P. Kosk: Generalicja Polska. T. I. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1999.
  • Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. I: A–H, Toruń 2010, s. 158–160 (z fotografią).