Irena Kalpas
Irena Kalpas z domu Rolla-Dobińska[1] (ur. 13 sierpnia 1915 w Warszawie, zm. 23 marca 2012 w Warszawie) – polska działaczka społeczna.
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
działaczka społeczna |
| Małżeństwo | |
| Odznaczenia | |
| |
Życiorys
edytujW wieku 10 lat przeprowadziła się z rodzicami do Poznania. Tam podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Urszulanek. 22 lutego 1936 wyszła za mąż za por. Ryszarda Kalpasa. Ślub odbył się w katedrze polowej WP w Warszawie[2]. Po ślubie zamieszkała w Nowym Dworze Mazowieckim, gdzie mieścił się Batalion Elektrotechniczny, jednostka jej męża. W 1939 kpt. Ryszard Kalpas dostał się do niewoli, a 1940 został zamordowany w Katyniu[3]. Nigdy nie wyszła powtórnie za mąż. W początkach sierpnia 1944 wraz z matką została wywieziona do obozu koncentracyjnego w Ravensbrück w Niemczech. Po wojnie wróciła do stolicy, gdzie pracowała w Polskim Radiu, a następnie w telekomunikacji[4].
W latach 1994–2008 (później nie pozwalał jej na to stan zdrowia) brała udział w organizowanych w Nowym Dworze Mazowieckim uroczystościach katyńskich oraz była współorganizatorką spotkań rodzin oficerów Batalionu Elektrotechnicznego, których 30 zostało zamordowanych w Katyniu i Charkowie.
Jej wspomnienia o przedwojennej Warszawie, kiedy to wiele czasu spędzała w mieszkaniu swojego wujostwa przy ul. Filtrowej 27 oraz o własnych przeżyciach wojennych, spisane przez Marcina Ludwickiego, znalazły się w wydanej w 2007 książce zatytułowanej „F27. Czy tu jeszcze rosną róże?”. Natomiast jej relacje, a także przekazane materiały były bardzo przydatne do ukazania losów oficerów Batalionu Elektrotechnicznego, zamieszczonych w książce zatytułowanej „Pamięć o Katyniu w Nowym Dworze Mazowieckim. Oficerowie Batalionu Elektrotechnicznego zamordowani w Katyniu i Charkowie” autorstwa płk. rez. Alfreda Kabaty, a wydanej przez Urząd Miejski w Nowym Dworze Mazowieckim w 2010[5].
Irena Kalpas była supernumerarią Opus Dei (2003)[6]. Zmarła 23 marca 2012 w Warszawie. Uroczystość pogrzebowa miała miejsce 27 marca 2012. Rozpoczęto ją mszą św. w kościele pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Warszawie, na którą przybyło liczne grono przyjaciół, znajomych, a także liczne delegacje. Pochowana została w grobie na cmentarzu w Rembertowie k. Tarczyna[4].
Nagrody i odznaczenia
edytuj- Złoty Medal „Opiekun Miejsc Pamięci Narodowej” (2011)[4];
- Medal „Wdowom Katyńskim” (2011)[7].
Przypisy
edytuj- ↑ Ryszard Kalpas, ogrodywspomnien.pl
- ↑ Irena i Ryszard, tygodnikpowszechny.pl
- ↑ Medal dla wdowy katyńskiej Ireny Kalpas, archiwum-ordynariat.wp.mil.pl
- ↑ a b c Pogrzeb Ireny Kalpas – wdowy Katyńskiej, zorrp.org
- ↑ Bibliografia Zbrodni Katyńskiej, muzeumkatynskie.pl
- ↑ Irena (23.03.2012), opusdei.org
- ↑ Wdowy Katyńskie w Zamku Królewskim, zorrp.org
Bibliografia
edytuj- Irena Kalpas, Marcin Ludwicki, „F27. Czy tu jeszcze rosną róże?”, Wyd. Prodoks, Nowy Sącz 2007. ISBN 83-920515-1-3
Linkowania zewnętrzne
edytuj- Irena Kaplas opowiada swoje świadectwo z 2002 roku , Youtube (2010)