Wikipedia

Iwan Kubrakou

Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Iwan Uładzimirawicz Kubrakou (biał. Іван Уладзіміравіч Кубракоў; ros. Иван Владимирович Кубраков, Iwan Władimirowicz Kubrakow; ur. 5 maja 1975 w Malinouce w rejonie kościukowickim) – białoruski milicjant. Minister Spraw Wewnętrznych Republiki Białorusi od 29 października 2020 roku, generał porucznik milicji od 2020 roku.

Iwan Kubrakou
Іван Уладзіміравіч Кубракоў
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Iwan Uładzimirawicz Kubrakou

Data i miejsce urodzenia

5 maja 1975
Malinouka, rejon kościukowicki

Minister spraw wewnętrznych Białorusi
Okres

od 29 października 2020

Poprzednik

Juryj Karajeu

Kubrakou jest objęty sankcjami Unii Europejskiej, Wielkiej Brytanii, Stanów Zjednoczonych, Ukrainy i innych krajów nakładanych w latach 2020–2022. Ograniczenia wobec ministra wprowadzono ze względu na jego udział w naruszeniach praw człowieka po protestach na Białorusi w 2020 roku oraz wsparcie jakiego kierowany przez niego resort udzielił Rosji w czasie inwazji na Ukrainę.

Życiorys

edytuj

Iwan Kubrakou urodził się 5 maja 1975 roku we wsi Malinouka w rejonie kościukowickim w obwodzie mohylewskim. Pochodzi z dużej rodziny. Ojciec pracował w piekarni w sąsiedniej wsi Bialynkawicze, a później jako stróż i pasterz. Matka pracowała w kołchozie[1].

Jest absolwentem Mińskiego Liceum Specjalnego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Akademii Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Republiki Białorusi[2].

W organach spraw wewnętrznych pełni służbę od 1995 roku[1]. Pracował jako funkcjonariusz milicji rejonowej, starszy inspektor rejonowy wydziału egzekwowania prawa i prewencji Dyrekcji Spraw Wewnętrznych Rejonu Centralnego Mińska oraz szef Dyrekcji Spraw Wewnętrznych Rejonu Centralnego Mińska. Kierował wydziałem zasławskim komendy rejonowej milicji w Mińsku. Służył w Głównym Zarządzie Przestrzegania Prawa i Prewencji Milicji Bezpieczeństwa Publicznego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Republiki Białorusi. Od 12 maja 2017 roku był Szefem Głównego Wydziału Spraw Wewnętrznych Obwodowego Witebskiego Komitetu Wykonawczego. 29 czerwca 2018 roku otrzymał stopień specjalny generała majora milicji[3]. Od 28 marca 2019 roku do 29 października 2020 roku był Szefem Głównego Wydziału Spraw Wewnętrznych Komitetu Wykonawczego Miasta Mińska[1].

29 października 2020 roku został mianowany przez Alaksandra Łukaszenkę Ministrem Spraw Wewnętrznych Republiki Białorusi[4]. W tym samym miesiącu otrzymał stopień generała porucznika milicji. 6 lutego 2023 roku na mocy dekretu wszedł w skład komisji rozpatrującej apelacje obywateli Republiki Białorusi przebywających za granicą w sprawie popełnienia przez nich przestępstw[5].

26 lutego 2023 roku doszło do ataku białoruskich partyzantów na port lotniczy w Maczuliszczach. W wyniku ataku został uszkodzony rosyjski samolot wczesnego ostrzegania A-50 Szmiel, wykorzystywany do działań w czasie rosyjskiej inwazji na Ukrainę. 7 marca 2023 roku Łukaszenka oświadczył, że po zdarzeniu skrytykował ministra spraw wewnętrznych Iwana Kubrakoua, przewodniczącego KGB Iwana Tertela oraz przewodniczącego Państwowego Komitetu Granicznego Anatola Łapo. Jak powiedział sam Łukaszenka, krytykując przedstawicieli białoruskich struktur siłowych po ataku używał wobec nich wulgaryzmów, lecz już 7 marca cała trójka została przez niego odznaczona orderami państwowymi[6][7].

20 kwietnia 2023 roku Kubrakou otworzył sieć sklepów jeDIN, który należy do Departamentu Więziennictwa. Sieć ma w swoim asortymencie produkty wytwarzane przez więźniów na Białorusi, w tym więźniów politycznych[8]. Jednocześnie istnieją dowody na to, że praca białoruskich więźniów jest wykorzystywana jako praca niewolnicza[9][10].

31 sierpnia 2020 roku Łotwa, Litwa i Estonia nałożyły sankcje osobiste na Kubrakoua i 29 innych białoruskich urzędników państwowych w związku z tym, że „organizowali i wspierali sfałszowanie wyborów prezydenckich na Białorusi, a także wspierali brutalne stłumienie pokojowych protestów”[11]. 2 października Kubrakou znalazł się na liście białoruskich urzędników, wobec których nałożono unijne sankcje. Rada Unii Europejskiej uznała Kubrakoua za odpowiedzialnego za kampanię represji i zastraszania prowadzoną przez milicję po wyborach prezydenckich na Białorusi, w szczególności za arbitralne aresztowania i złe traktowanie pokojowych demonstrantów, a także za zastraszanie i przemoc wobec dziennikarzy[12].

Również 2 października Kubrakou znalazł się na liście sankcyjnej Stanów Zjednoczonych ze względu na odpowiedzialność lub udział w działaniach lub politykach podważających procesy lub instytucje demokratyczne na Białorusi[13]. Amerykańskie sankcje oznaczają zamrożenie ewentualnych amerykańskich aktywów generała oraz zakaz prowadzenia z nim transakcji biznesowych przez obywateli amerykańskich[14]. Kubrakou znalazł się także na listach sankcyjnych Kanady[15], Szwajcarii[16] i Wielkiej Brytanii[17]. 20 listopada do październikowego pakietu sankcji UE przystąpiły Albania, Czarnogóra, Islandia, Liechtenstein, Macedonia Północna, Norwegia, i Ukraina[18]. 8 marca 2022 roku, po inwazji Rosji na Ukrainę, Japonia nałożyła sankcje na białoruskiego generała[16]. W październiku 2022 roku Ukraina nałożyła kolejne sankcje na Kubrakoua za wsparcie dla rosyjskiej inwazji udzielone przez kierowany przez niego resort[19].

Odznaczenia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b c «Не пьет ни грамма». Что бывшие односельчане рассказали о новом министре внутренних дел Иване Кубракове. „Nasza Niwa”, 2020-10-29. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  2. ↑ Natalia Izotowa: Иван Кубраков: от участкового до Министра. cpkmvd.by. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  3. ↑ Указ Президента Республики Беларусь от 29 июня 2018 года № 261 «О присвоении специального звания». pravo.by, 2018-06-29. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  4. ↑ Назначение Министра внутренних дел. Prezydent Białorusi, 2020-10-29. [dostęp 2024-06-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-11-02)]. (ros.).
  5. ↑ Указ Президента Республики Беларусь от 06.02.2023 г. № 25 «О рассмотрении обращений находящихся за рубежом граждан Республики Беларусь по вопросам совершения ими правонарушений». pravo.by, 2023-02-06. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  6. ↑ Лукашенко обматерил Тертеля, Лаппо и Кубракова. Karta'97, 2023-03-07. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  7. ↑ a b Церемония вручения государственных наград и генеральских погон. Prezydent Białorusi, 2023-03-07. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  8. ↑ В Беларуси открылась сеть магазинов еДИН департамента исполнения наказаний - что продается под новым единым брендом. tvr.by, 2023-04-20. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  9. ↑ Witaut Siuczyk: Заработок заключенного колонии – 61 копейка в месяц. Как государство использует рабский труд заключенных?. Biełsat TV, 2019-05-10. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  10. ↑ Darja Bernsztejn: "Это рабство". Правозащитники о труде заключенных в Беларуси. „Deutsche Welle”, 2024-05-17. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  11. ↑ Латвія, Літва і Эстонія ўключылі Лукашэнку і яшчэ 29 чыноўнікаў ў спіс пэрсон нон-грата. ПОЎНЫ СЬПІС. Radio Swoboda, 2020-08-31. [dostęp 2024-06-04]. (biał.).
  12. ↑ Council Implementing Regulation (EU) 2020/1387 of 2 October 2020 implementing Article 8a(1) of Regulation (EC) No 765/2006 concerning restrictive measures in respect of Belarus. Rada Unii Europejskiej, 2020-10-02. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
  13. ↑ США ввели санкции против восьми белорусских чиновников. „Kommiersant”, 2020-10-02. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  14. ↑ Treasury Sanctions Belarus Officials for Undermining Democracy. Departament Skarbu Stanów Zjednoczonych, 2020-10-02. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
  15. ↑ Special Economic Measures (Belarus) Regulations. Rząd Kanady, 2020-09-28. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
  16. ↑ a b Ivan Uladzimiravich KUBRAKOU. opensanctions.org. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
  17. ↑ Consolidated List of Financial Sanctions Targets in tjh UK. Rząd Wielkiej Brytanii. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
  18. ↑ Declaration by the High Representative on behalf of the EU on the alignment of certain third countries concerning restrictive measures against Belarus. Rada Unii Europejskiej, 2020-11-20. [dostęp 2024-06-04]. (ang.).
  19. ↑ Зеленский ввел санкции против жены Лукашенко, белорусских военных и силовиков, а также ряда предприятий военно-промышленного комплекса. Nastojaszczeje Wriemia, 2022-10-20. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  20. ↑ Указ Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 16 сакавіка 2015 года № 122 «Аб узнагароджанні». pravo.by. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
  21. ↑ Указ Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь ад 30 сакавіка 2016 года № 118 «Аб узнагароджанні». pravo.by. [dostęp 2024-06-04]. (ros.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Iwan_Kubrakou&oldid=73927482”