Józef Faworski
Józef Faworski (ur. 2. poł. XVIII, zm. pocz. XIX wieku[1]) – polski malarz.
| Data urodzenia |
2. poł. XVIII w. |
|---|---|
| Data śmierci |
początek XIX wieku |
| Narodowość |
polska |
| Dziedzina sztuki |
Działalność artystyczna edytuj
Artysta działał w latach 1790–1805, w Warszawie, na Mazowszu, w Wielkopolsce i w Łęczyckiem[1]. Tworzył portrety, mocno osadzone w tradycji sarmackiej, charakteryzujące się uproszczeniem, linearyzmem i płaskim traktowaniem bryły. W latach 1790-1793 stworzył serię wizerunków rodziny Piędzickich z Łęczycy[2].
Twórczość edytuj
W Muzeum Narodowym w Warszawie znajduje się Portret Wiktorii Madalińskiej[3]. W Muzeum Narodowym w Kielcach, w Sali Sarmatów, wystawiane były dwa jego portrety z końca XVIII wieku, przedstawiające żony Jana Linowskiego z Ziembic[4].
- Portret biskupa Piotra Tomickiego, 1796 rok
- Portret Jana Piędzickiego, 1790;
- Portret szlachcica herbu Łodzia, ok. 1790;
- Portret Józefa Garbowskiego, 1789.
Galeria edytuj
-
Portret Wiktorii Madalińskiej, 1792, Muzeum Narodowe w Warszawie -
Portret Jana Piędzickiego herbu Topacz, 1790, Muzeum Narodowe w Poznaniu -
Portret Magdaleny ze Śląskich Linowskiej, k. XVIII wieku
Przypisy edytuj
- ↑ a b Nowa encyklopedia powszechna PWN, Warszawa 1996, t. 2, s. 326.
- ↑ S. Lorentz, A. Rottermund, Klasycyzm w Polsce, Warszawa 1984, s.201.
- ↑ Historia sztuki polskiej w zarysie: Sztuka nowoczesna, s. 89.
- ↑ Elżbieta Jeżewska, Galeria malarstwa polskiego Muzeum Narodowego w Kielcach: zmiany i uzupełnienia 1992-1993, s. 245.