Język bunun, także: bubukun, bunan, bunti, bunum, vonun, vunum, vunun, vunung[1] (chiń. trad. 布農語, pinyin: bùnóngyǔ) – język z rodziny austronezyjskiej (języki tajwańskie), używany przez tajwańskich aborygenów Bunun.

Bunun
Obszar

Tajwan

Liczba mówiących

ok. 38 tys. (2002)[1]

Pismo/alfabet

łacińskie

Klasyfikacja genetyczna
Status oficjalny
UNESCO 2 wrażliwy
Ethnologue 5 rozwojowy
Kody języka
ISO 639-2 map
ISO 639-3 bnn
IETF bnn
Glottolog bunu1267
Ethnologue bnn
SIL BNN
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Według Li (2015) język bunun ma pięć głównych dialektów[2]: takituduh i takibakha (dialekty północne), takbanuaz i takiwatan (dialekty środkowe) i isbukun (dialekt południowy).

SIL International wyróżnia natomiast następujące dialekty: randai, tondai, szibukun (sibucoon, sibukaun, sibukun, sivukun), północny bunun (takebakha, taketodo, takibakha, takitudu), środkowy bunun (takbanuao, takevatan, takivatan), południowy bunun (isibukun) i takopulan[1].

Używany jest m.in. w powiatach Jiayi, Hualian, Nantou i Taidong i w Nowym Tajpej[1].

Według SIL International w 2002 roku liczba mówiących wynosiła ok. 38 tys.[1] Natomiast według Li (2015) liczba mówiących językiem bunun to prawie 55,8 tys.[2]

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e M. Paul Lewis, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Bunun, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 19, Dallas: SIL International, 2016 [dostęp 2016-11-02] (ang.).
  2. a b Paul Jen-Kueli Li: The Austronesian Languages of Taiwan. W: William S-Y Wang, Chaofen Sun: The Oxford Handbook of Chinese Linguistics. Oxford University Press, 2015, s. 125. ISBN 978-0-19-026684-4. [dostęp 2016-11-02]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj