Język samarokena
Język samarokena (a. samarkena), także: tamaya (a. tamaja), karfasia – język papuaski używany w prowincji Papua w Indonezji (kabupateny Mamberamo Raya i Sarmi)[1], przez członków ludu Samarokena[2]. W 2002 r. oszacowano, że społeczność jego użytkowników liczy 400 osób[3][4].
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
400 (2002) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | tmj | ||
| IETF | tmj | ||
| Glottolog | sama1240 | ||
| Ethnologue | tmj | ||
| BPS | 0995 6 | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Ludność Samarokena zamieszkuje cztery wsie: Karfasia (na wybrzeżu), Samarokena, Maniva i Murara (w głębi wyspy). Nie występują większe różnice dialektalne[3][5]. Jest blisko spokrewniony z językiem airoran[6].
Pod koniec lat 90. XX w. odnotowano, że pozostaje w powszechnym użyciu, wśród różnych grup wiekowych[7]. Środkiem komunikacji międzyetnicznej jest malajski papuaski, a wiele osób ma też znajomość języka isirawa[8] oraz innych języków (airoran, a w mniejszym stopniu kwerba)[9]. Język indonezyjski, choć wykorzystywany w edukacji, nie jest powszechnie używany ani rozumiany w całym regionie[10].
Nie został dobrze opisany, dostępne są jedynie ograniczone dane leksykalne[11][12]. Nie wykształcił piśmiennictwa[1].
Przypisy edytuj
- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Samarokena, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [dostęp 2019-06-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ M. Junus Melalatoa: Ensiklopedi Suku Bangsa di Indonesia Jilid L–Z. Jakarta: Direktorat Jenderal Kebudayaan, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1995, s. 730. OCLC 1027453789. [dostęp 2022-08-19]. (indonez.).
- ↑ a b Timothy Usher: Samarokena. NewGuineaWorld. [dostęp 2022-08-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-19)]. (ang.).
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 5.
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 5, 15.
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 483.
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 16.
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 16, 17.
- ↑ William Bright (red.): International Encyclopedia of Linguistics. Wyd. 2. T. 1. New York: Oxford University Press, 1992, s. 338. ISBN 0-19-505196-3. OCLC 311490583. (ang.).
- ↑ Clouse, Donohue i Ma 2002 ↓, s. 10, 16.
- ↑ Angela Kluge: A grammar of Papuan Malay. Berlin: Language Science Press, 2017, s. 13, seria: Studies in Diversity Linguistics 11. DOI: 10.5281/zenodo.376415. ISBN 978-3-944675-86-2. OCLC 1030818290. (ang.).
- ↑ Foley 2018 ↓, s. 484.
Bibliografia edytuj
- Duane Clouse, Mark Donohue, Felix Ma: Survey report of the north coast of Irian Jaya. Dallas: SIL International, 2002, seria: SIL Electronic Survey Reports 2002-078. OCLC 896423494. [dostęp 2023-05-12]. (ang.).
- William A. Foley: The languages of Northwest New Guinea. W: Bill Palmer (red.): The Languages and Linguistics of the New Guinea Area: A Comprehensive Guide. Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2018, s. 433–568, seria: The World of Linguistics 4. DOI: 10.1515/9783110295252-004. ISBN 978-3-11-029525-2. OCLC 1041880153. (ang.).