Jan Burzyński (powstaniec styczniowy)

Jan Burzyński herbu Trzywdar (ur. 14 lutego 1837, zm. 11 września 1932 w Stanisławowie[1]) – polski ziemianin, powstaniec styczniowy.

Jan Burzyński
podporucznik podporucznik
Data urodzenia

14 lutego 1837

Data i miejsce śmierci

11 września 1932
Stanisławów

Przebieg służby
Jednostki

2 Pułk Jazdy Ruskiej

Główne wojny i bitwy

powstanie styczniowe

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Życiorys

edytuj

Pochodził z Wołynia. Brał udział w powstaniu styczniowym 1863. Wspólnie z braćmi Stanisławem, Tadeuszem i Kazimierzem przystąpili do walk wraz ze sformowanymi przez siebie dwoma plutonami konnymi. Byli podkomendnymi gen. Edmunda Różyckiego. Jan Burzyński pełnił funkcję dowódcy plutonu w 2 Pułku Jazdy Ruskiej. Został mianowany porucznikiem. Po upadku powstania przebywał był internowany w Ołomuńcu, następnie ukrywał się w Galicji i Dreźnie.

W późniejszym czasie zamieszkał w Uhrynowie pod Stanisławowem. Jako ziemianin Uhrynowa Górnego w 1873 był uprawniony do wyborów jako przedstawiciel większych posiadłości gruntowych[2]. Jako ziemianin Uhrynowa Dolnego w 1893 został mianowany mężem zaufania wybranym na oceniciela przy tłumieniu zarazy płucnej bydła rogatego[3].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości (1918) w okresie II Rzeczypospolitej został awansowany do stopnia podporucznika Wojska Polskiego. Jako weteran powstania w ewidencji Wojska Polskiego był przypisany do Stanisławowa w 1928, 1932[4][5].

Odznaczenia i ordery

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj