Jan Lamers
Jan Lamers, ps. „Florian” (ur. 10 września 1897 w Białej Niżnej, zm. 24 listopada 1957 w Warszawie) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
10 września 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca Obwodu Śródmieście AK, szef sztabu Grupy „Północ” |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujSyn Jana i Pauliny z d. Kolousek. Od sierpnia 1914 do lipca 1917 był żołnierzem Legionów. 21 czerwca 1916 został ranny w walkach pod Gruziatynem[1] na Wołyniu. Po kryzysie przysięgowym od listopada 1917 wcielony do armii austriackiej.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Żołnierz 5 pułku piechoty Legionów. Od marca 1919 awansowany do stopnia podporucznika piechoty, zaś od 1 maja 1920 porucznika. W szeregach pułku uczestniczył wojnie polsko-bolszewickiej. W 1921 został przeniesiony do 71 pułku piechoty. W 1922 zweryfikowany w stopniu kapitana służby stałej piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. Od 1930 został przydzielony do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej. Awansowany do stopnia majora służby stałej piechoty, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[3]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego kursu 1930–1932[4]. W październiku tego roku wrócił do 36 pp na stanowisko dowódcy batalionu[5]. 3 listopada 1932 został ponownie powołany do Wyższej Szkoły Wojennej na drugi rocznik kursu 1931–1933[6]. Z dniem 1 października 1933, po ukończeniu kursu i uzyskaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W 1939 pełnił służbę na stanowisku szefa Wydziału Mobilizacji i Uzupełnień Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie.
We wrześniu 1939 był organizatorem i dowódcą oddziału „Szack”, a od 12 września 1939 był szefem sztabu Grupy „Kowel” dowodzonej przez płk. dypl. Leona Koca[8]. W czasie okupacji niemieckiej, od początku 1940 był członkiem ZWZ. Od lata 1940 do listopada 1941 był komendantem Obwodu ZWZ Warszawa Śródmieście. Później został przeniesiony do Komendy Głównej ZWZ-AK na stanowisko szefa Wydziału Mobilizacji i Odtwarzania Sił Zbrojnych „Kotary” w Oddziale I Organizacyjnym KG. W czasie powstania warszawskiego od 9 sierpnia był szefem sztabu Grupy AK „Północ”. 27 września 1944 awansowany do stopnia pułkownika[9]. Po upadku powstania trafił do Oflagu II C Woldenberg (nr jeniecki 101436). Po uwolnieniu z niewoli 31 stycznia 1945 powrócił do kraju. Mieszkał i zmarł w Warszawie. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A24-11-13a)[10].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (2 października 1944)[9] nr 12724
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[11]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (11 listopada 1936)[12]
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[13]
Przypisy
edytuj- ↑ VII Lista strat Legionów Polskich Centralny Urząd Ewidencyjny Legionów Polskich przy Dep. Wojsk. N. K. N. w Piotrkowie, 1 października 1916.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 414.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 36.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 6.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 329.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 438.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 418.
- ↑ Ludwik Głowacki, Działania wojenne..., s. 216, 220, 371.
- ↑ a b J. Kreusch, A. K. Kunert, T. Labuszewski (oprac.): Wielka Ilustrowana Encyklopedia Powstania Warszawskiego. T. IV. Warszawa: 1997, s. 71.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki, Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939, Wydawnictwo Lubelskie], wyd. II, Warszawa 1986, ISBN 83-222-0377-2.
- Ney-Krwawicz M., Komenda Główna Armii Krajowej, Warszawa 1990 ISBN 83-211-1055-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.