Jan Lipski z Goraja
Jan Lipski z Goraja[1] lub z Lipska[2] herbu Korczak (ur. w XVI w., zm. między 1613–1617)[1] – chorąży chełmski (1585)[2], podczaszy chełmski (1588), podkomorzy bełski (1596–1613)[1], kasztelan bełski (1613)[2].
Korczak | |
z Goraja lub z Lipska | |
Rodzina | |
---|---|
Data urodzenia |
XVI w. |
Data śmierci |
XVII w. |
Ojciec |
Stanisław Lipski |
Matka |
Barbara Udrycka |
Żona |
N. Słupecka |
Dzieci |
|
Rodzeństwo |
Mikołaj |
Życiorys
edytujPierwsza znana funkcja dygnitarska, którą pełnił Jan Lipski pochodzi z 1585 roku, był on wówczas chorążym chełmskim[2]. Trzy lata później, w 1588 roku, był już podczaszym chełmskim. W latach 1596–1613 sprawował stanowisko podkomorzego bełskiego[1][3], a w 1613 r. miał być rzekomo mianowany kasztelanem bełskim[2].
Był posłem województwa bełskiego na sejm koronacyjny 1576 roku, sejm 1585 roku oraz sejm 1593 roku[1][3].
Życie prywatne
edytujOjcem Jana był Stanisław Lipski, matką zaś nieznana z herbu Barbara Udrycka. Z małżeństwa rodziców miał brata Mikołaja.
Około 1560 roku wziął ślub ze współwyznawczynią Anną Słupecką, kasztelanką lubelską, córką Stanisława.[4] Miał z nią sześcioro dzieci; Gryzeldę, Stanisława, Jana, Zbigniewa, Adama i Feliksa[2].
Był wyznawcą kalwinizmu[1][3].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e f Irena Kaniewska (red.), Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, Warszawa 2013, s. 241, 292, 360 [dostęp 2021-08-25] .
- ↑ a b c d e f Marek Minakowski, Jan Lipski z Lipska h. Korczak [online], Wielka Genealogia Minakowskiego, Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-06-11] .
- ↑ a b c Henryk Gmiterek , Ryszard Szczygieł (oprac.), Urzędnicy województwa bełskiego i ziemi chełmskiej XIV-XVIII wieku., Kórnik 1992, s. 243 [dostęp 2021-08-25] .
- ↑ Stanisław Słupecki z Konar h. Rawa [online], www.ipsb.nina.gov.pl [dostęp 2022-06-09] (pol.).
Bibliografia
edytuj- Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, pod red. Ireny Kaniewskiej, Warszawa 2013, s. 241, 292, 360.
- Urzędnicy województwa bełskiego i ziemi chełmskiej XIV-XVIII wieku. Spisy". Oprac. Henryk Gmiterek i Ryszard Szczygieł. Kórnik 1992, s. 243.