Janusz Lewandowski (dyplomata)

polski dyplomata

Janusz Jacek Lewandowski (ur. 10 marca 1931 w Warszawie, zm. 13 sierpnia 2013 tamże) – polski dyplomata, ambasador PRL w Egipcie, Sudanie, Libii, Jemenie Południowym i Północnym. (1970–1975) oraz Grecji (1979–1984), II sekretarz KZ POP PZPR w MSZ w latach 1956–1959, zastępca kierownika w Wydziale Zagranicznym KC PZPR w latach 1985–1989[1].

Janusz Lewandowski
Data i miejsce urodzenia

10 marca 1931
Warszawa

Data i miejsce śmierci

13 sierpnia 2013
Warszawa

ambasador PRL w Egipcie, Sudanie, Libii, Jemenie Południowym
Okres

od 1970
do 1975

Przynależność polityczna

PZPR

ambasador PRL w Grecji
Okres

od 1979
do 1984

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Oficer Orderu Leopolda (Belgia) Wielki Oficer Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Order Suche Batora (Mongolia)
Grób dyplomaty Janusza Lewandowskiego na Wojskowych Powązkach w Warszawie

Życiorys

edytuj

W latach 1948–1952 należał do ZMP, od 1952 roku należał do PZPR[2]. W 1955 ukończył studia na Uniwersytecie Kijowskim im. Tarasa Szewczenki, po czym podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych PRL na różnych stanowiskach. Był członkiem polskiej delegacji na sesje Zgromadzenia Ogólnego ONZ (rokrocznie w latach 1956–1958 oraz w 1967). W latach 1959–1962 sprawował funkcję I sekretarza Ambasady PRL w Egipcie. Pełnił obowiązki szefa Misji PRL w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie (w randze ambasadora).

Był inicjatorem tajnych rozmów między Wietnamem Północnym a Wietnamem Południowym i Stanami Zjednoczonymi w celu wynegocjowania pokoju w Wietnamie. Odbywały się one od kwietnia 1966 roku do maja 1967 roku. Misja ta została zaakceptowana przez Leonida Breżniewa po naradzie z polskim ministrem Adamem Rapackim. Przez administrację prezydenta Lyndona Johnsona została nazwana "Operacją Nagietek" ("Operation Marigold"). Sam prezydent Stanów Zjednoczonych wypowiadał się o niej pozytywnie. Misja nie powiodła się i wysiłki pokojowe Lewandowskiego spełzły na niczym.

W latach 1970–1975 był ambasadorem nadzwyczajnym i pełnomocnym w Egipcie, Sudanie, Libii oraz Jemenie Południowym i Północnym. Po powrocie do kraju był szefem Protokołu Dyplomatycznego MSZ (1975–1979), następnie wyjechał na placówkę do Grecji, gdzie został ambasadorem.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Henryka Żeglarza, Orderem Leopolda, Orderem Suche Batora oraz (wietnamskimi) Walki i Zjednoczenia. Zmarł 13 sierpnia 2013 w Warszawie. Został pochowany w grobie urnowym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Kwatera D24-rząd 18 grób 1.[3]

Przypisy

edytuj
  1. Paweł Ceranka, Podstawowa Organizacja Partyjna PZPR w Ministerstwie Spraw Zagranicznych 1949–1989, w: Pamięć i Sprawiedliwość, 1 (27) 2016, s. 255.
  2. Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 527. ISBN 83-223-2073-6.
  3. Janusz Lewandowski w bazie Cmentarza Wojskowego na Powązkach.

Bibliografia

edytuj