Jerzy Ginter
Jerzy Ginter (ur. 22 sierpnia 1935, zm. 13 kwietnia 2023 w Warszawie) – polski fizyk, prof. dr hab., autor licznych podręczników do fizyki. Były pracownik Zakładu Fizyki Ciała Stałego, Instytutu Fizyki Doświadczalnej Uniwersytetu Warszawskiego[1]. Tematem jego pracy była dydaktyka fizyki oraz fizyka ciała stałego.
 Warszawa, 2017 | |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data urodzenia |
22 sierpnia 1935 |
| Data i miejsce śmierci |
13 kwietnia 2023 |
| Profesor dr hab. nauk fizycznych | |
| Alma Mater | |
| emerytowany prof. | |
| Uniwersytet Warszawski |
Wydział Fizyki |
Życiorys edytuj
Był absolwentem warszawskiego liceum im. Jana Zamoyskiego. W czasie studiów fizyki w Uniwersytecie Warszawskim rozpoczął pracę naukową pod kierunkiem prof. Leonarda Sosnowskiego i pozostał wieloletnim pracownikiem Zakładu Fizyki Ciała Stałego na Wydziale Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Jego najbardziej znana praca powstała we współpracy z Janem Gajem oraz Robertem Gałązką, która przedstawiała teorię struktury pasmowej półprzewodników w obecności namagnesowania jonów magnetycznych. Z Jerzym Mycielskim badał różne aspekty oddziaływania elektron-fonon, a wcześniej był współautorem pracy, w której podano model struktury pasmowej HgTe[2].
J. Ginter był laureatem nagrody Nestor 2007 przyznawanej przez Fundację na rzecz Nauki Polskiej[3]. Pochowany został na Cmentarzu Komunalnym w Laskach.
Życie prywatne edytuj
Z żoną Bronisławą miał trzech synów: Michała, Kazimierza i Józefa.
Publikacje edytuj
Prof. Ginter był autorem wielu podręczników i publikacji naukowych[4]. Napisał między innymi:
- Jerzy Ginter: Wstęp do fizyki atomu, cząsteczki i ciała stałego. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979.
Przypisy edytuj
Linki zewnętrzne edytuj
- Prof. dr hab. Jerzy Ginter, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2014-12-31].
Artykuły popularnonaukowe w miesięczniku „Delta” [dostęp 2021-09-01].
