John Smith „Jimmy” Thach (ur. 19 kwietnia 1905 w Pine Bluff, zm. 15 kwietnia 1981 w Coronado) – amerykański wojskowy, admirał United States Navy, pilot marynarki z okresu II wojny światowej, twórca taktyki walki powietrznej zwanej od jego nazwiska „Thach Weave” oraz taktyki obrony floty przed atakami kamikaze, tzw. big blue blanket.

John S. Thach
Ilustracja
Admiral Admiral
Data i miejsce urodzenia

19 kwietnia 1905
Pine Bluff

Data i miejsce śmierci

15 kwietnia 1981
Coronado

Przebieg służby
Lata służby

1927–1967

Siły zbrojne

 US Navy

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
wojna koreańska

Odznaczenia
Naval Aviator Badge
Krzyż Marynarki Wojennej - dwukrotnie (Stany Zjednoczone)
Medal Marynarki Wojennej za Wybitną Służbę (dwukrotnie) (Stany Zjednoczone)
Srebrna Gwiazda (Stany Zjednoczone)
Legionista Legii Zasługi z odznaką waleczności - dwukrotnie (USA)
Brązowa Gwiazda z odznaką waleczności (Stany Zjednoczone)
Medal Pochwalny Marynarki Wojennej z odznaką waleczności (Stany Zjednoczone)
Presidential Unit Citation - baretka marynarki Navy Unit Commendation (USA) Medal Amerykańskiej Służby Obronnej Medal Kampanii Amerykańskiej (USA) Medal Kampanii Azji-Pacyfiku (USA) Medal Zwycięstwa w II Wojnie Światowej (USA) Medal Armii Okupacyjnej (USA) Medal Służby Obrony Narodowej Medal Służby w Korei Medal Wyzwolenia Filipin Presidential Unit Citation (Korea Płd.) Medal ONZ za służbę w KOREI

Życiorys edytuj

John Smith „Jimmy” Thach był synem Jamesa H. oraz Jo Bacage. Podobnie jak jego starszy brat, James Jr, ukończył Akademię Marynarki Wojennej w 1927. Odbył służbę na pokładach pancerników „Mississippi” i „California”, w latach 1929–1930 ukończył kurs pilotażu. Uznany za zdolnego pilota, otrzymał przydział do elitarnego dywizjonu VF-1B, znanego popularnie jako High Hats. W 1931 wraz z innymi pilotami brał udział w nagrywaniu scen lotniczych do filmu Hell Divers z Clarkiem Gable. Później służył jako pilot samolotów eksperymentalnych.

W chwili ataku na Pearl Harbor był dowódcą dywizjonu myśliwskiego VF-3, stacjonującego na pokładzie lotniskowca „Lexington”, a po jego zatopieniu w bitwie na Morzu Koralowym na „Yorktown”. Dla zniwelowania przewagi taktycznej japońskich myśliwców Zero, opracował nową taktykę walki powietrznej, zastosowaną z sukcesami podczas bitwy pod Midway. Została nazwana od jego nazwiska: Thach Weave. W późniejszym okresie wojny został przeniesiony na stanowisko instruktora taktyki w Jacksonville. Powrócił na Pacyfik jako oficer operacyjny sztabu admirała Johna S. McCaina, dowódcy zespołu lotniskowców uderzeniowych TF 38. Opracował taktykę wczesnego wykrywania i zapobiegania atakom kamikaze (big blue blanket). Był obecny przy podpisywaniu aktu kapitulacji Japonii.

Podczas wojny koreańskiej dowodził lotniskowcem eskortowym „Sicily”, w latach 1953–1954 lotniskowcem „Franklin D. Roosevelt”. W 1955 awansował do stopnia kontradmirała (Rear Admiral). W latach 1963–1965 służył, w stopniu wiceadmirała (Vice Admiral) jako zastępca Szefa Operacji Morskich do spraw lotnictwa. 25 marca 1965 awansował do stopnia admirała (Admiral) i został mianowany dowódcą sił morskich Stanów Zjednoczonych w Europie. Pozostawał na tym stanowisku do przejścia w stan spoczynku 1 maja 1967.

Na emeryturze zamieszkał w San Diego. Zmarł w Coronado 15 kwietnia 1981. Na jego cześć została nazwana fregata rakietowa „Thach”, typu Oliver Hazard Perry.

Bibliografia edytuj