Jultagi (kor. 줄타기) – tradycyjna koreańska sztuka chodzenia po linie, łącząca pokazy akrobatyczne z tańcem, śpiewem i humorem.

Jultagi w Jeonju
Jultagi

W 2011 roku sztuka jultagi została wpisana na listę reprezentatywną niematerialnego dziedzictwa UNESCO[1].

Opis edytuj

Jultagi łączy pokazy akrobatyczne z tańcem, śpiewem i humorem[2]. Linoskoczekjul gwangdae[3], idąc po linie, wykonuje akrobacje, a w przerwach pomiędzy figurami akrobatycznymi tańczy, śpiewa i prowadzi żartobliwe dialogi ze znajdującym się na ziemi klaunem – eorit gwangdae[4], który z kolei konwersuje z publicznością[2][3]. Artystom towarzyszy muzyka wykonywana na instrumentach dętych i smyczkowych[2]. Występ zaczynają proste akrobacje, których trudność stopniowo wzrasta[1]. Linoskoczkowie stosują ponad 40 różnych technik akrobatycznych[3]. Występy mogą trwać nawet kilka godzin[1].

Pochodzenie jultagi nie jest do końca znane – sztuka ta najprawdopodobniej przywędrowała do Korei z Chin w okresie Trzech Królestw Korei[2]. Pierwsza wzmianka o jultagi pochodzi z okresu Goryeo (918–1392)[3]. W późnym okresie Joseon wyróżniano trzy główne rodzaje jultagi w zależności od wykonawcy: gwangdae jultagi – wykonywany przez osoby pochodzące z rodzin szamanów, jaeinchon jultagi – wykonywany przez artystów wiejskich oraz eoreum jultagi – wykonywany przez artystów wędrownych[2]. Tradycyjne jultagi wykonywane było podczas narodowych i regionalnych uroczystości państwowych[2]. Z czasem dwór królewski organizował coraz mniej uroczystości i festiwali, a artyści wykonujący jultagi zaczęli wędrować po kraju, występując podczas lokalnych obchodów w miastach i na wsiach[2].

W 1976 roku jultagi zostało uznane przez władze Korei Południowej za ważny element niematerialnego dziedzictwa kulturowego (kor. 중요무형문화재) podlegającego ochronie[2]. Nad zachowaniem tradycji jultagi czuwa Towarzystwo Ochrony Jultagi oraz Kim Dae-gyun, któremu rząd w Seulu nadal status żyjącego skarbu narodowego[3].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b c UNESCO ICH: Jultagi, tightrope walking. [dostęp 2015-08-14]. (ang.).
  2. a b c d e f g h The National Folk Museum of Korea (South Korea): Encyclopedia of Korean Seasonal Customs: Encyclopedia of Korean Folklore and Traditional Culture Vol. 1. 길잡이미디어, 2014, s. 244-245. ISBN 978-89-92128-92-6. [dostęp 2015-08-14]. (ang.).
  3. a b c d e UNESCO ICH: Nomination File No. 00448. [dostęp 2015-08-14]. (ang.).
  4. Korean Culture and Information Service Ministry of Culture, Sports and Tourism: FACTS ABOUT KOREA: South korea, Past and Present. 길잡이미디어, 2015, s. 84. ISBN 978-89-7375-584-4. [dostęp 2015-08-14].

Linki zewnętrzne edytuj