Kino Atlantic w Warszawie
Kino Atlantic – najstarsze nieprzerwanie działające kino w Warszawie. Znajduje się przy ul. Chmielnej 33. Posiada cztery sale kinowe o łącznej pojemności widowni 794 osoby.
| ||
 nr rej. 1427-A z 25.05.1990
| ||
 Budynek kina, widok od strony ul. Chmielnej | ||
| Państwo |  Polska
| |
| Miejscowość | Warszawa | |
| Adres | Ulica Chmielna w Warszawie | |
| Ukończenie budowy | 1930 | |
| Zniszczono | 1909 | |
Położenie na mapie Warszawy   Kino Atlantic w Warszawie | ||
Położenie na mapie Polski  Kino Atlantic w Warszawie | ||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  Kino Atlantic w Warszawie | ||
 52°13′53,702″N 21°00′45,115″E/52,231584 21,012532
| ||
| Strona internetowa | ||
Historia kinaEdytuj
Otwarcie kina nastąpiło w lutym 1930. Projektantami kina byli architekci Jerzy Sosnkowski i Juliusz Żórawski, a wykonawcą Biuro Budowlane T. Czosnowski i Ska. Należało do najnowocześniejszych kin przedwojennej Warszawy i jako pierwsze było przystosowane do projekcji filmów dźwiękowych.
W czasie II wojny światowej kino zostało zdewastowane, ale główny budynek ocalał. Ponownie otwarte 19 września 1945, jako czwarte powojenne kino. Pierwszym obrazem wyświetlonym w kinie był radziecki film Berlin oraz Polska Kronika Filmowa.
W końcu lat 50. XX w. kino doczekało się kapitalnego remontu. Zlikwidowano resztki ruin kamienicy przylegającej do budynku kina, a na jego dachu pojawił się słynny niebieski neon z napisem "Atlantic". Uroczyste otwarcie nastąpiło 25 kwietnia 1960 roku i uświetniła je premiera polskiego filmu Do widzenia, do jutra. Po raz kolejny kino stało się najnowocześniejszym w mieście. Działało nieprzerwanie do końca lat 90., kiedy to zostało zamknięte do gruntowanej przebudowy. Ponowne otwarcie nastąpiło 14 stycznia 2000. Kino zyskało cztery nowe klimatyzowane sale o pojemnościach: Sala A (158 miejsc), Sala B (221 miejsc), Sala C (259 miejsc), Sala D (156 miejsc). Zniknął wówczas efektowny neon i zastąpił go nowy.
Kino wyposażone jest w nowoczesną aparaturę do odtwarzania filmów w technologii 3D oraz Dolby Surround. Prezentuje repertuar komercyjny. Przy kinie znajduje się kawiarnia. Jest jedynym dużym warszawskim kinem nie należącym do żadnej sieci dystrybucyjnej.
Kino w kulturze masowejEdytuj
- W powieści Zły (1955) Leopolda Tyrmanda kino jest miejscem akcji grupy warszawskich koników usiłujących wykupić jak największą liczbę biletów[1].
PrzypisyEdytuj
- ↑ Leopold Tyrmand: Zły. Warszawa: Wydawnictwo Czytelnik, 1990, s. 206-214. ISBN 83-07-01982-6.