Kościół św. Marii na Behnitz w Berlinie
Kościół św. Marii na Behnitz (niem. St. Marien am Behnitz) – rzymskokatolicka świątynia znajdująca się w Berlinie, w dzielnicy Spandau, przy ulicy Behnitz.
 Fasada kościoła | |||||||||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||||||||
| Adres |
Behnitz 9, 13597 Berlin | ||||||||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Berlina  | |||||||||||||||||||
Położenie na mapie Niemiec  | |||||||||||||||||||
 52°32′21″N 13°12′29″E/52,539167 13,208056
| |||||||||||||||||||
| Strona internetowa | |||||||||||||||||||
Historia edytuj
Katolicy na Spandau stracili własny kościół po reformacji, kiedy luteranie przejęli kościół św. Mikołaja. Budowę nowego kościoła rozpoczęto dopiero w 1723, na potrzeby sprowadzonych z Liège dwustu katolików, którzy mieli stać się personelem miejscowego browaru[1]. Drewniany kościół pw. śś. Piotra i Pawła[2] powstał na obszarze Haselhorst, na południe od cytadeli. Po ok. dwudziestu latach został rozebrany przez zły stan techniczny[1].
Kolejny kościół wzniesiono w 1767, lecz jego stan techniczny był porównywalny do poprzednika[1].
Kamień węgielny pod czwartą świątynię położono w 1847[1]. Kościół zaprojektował August Soller[2], a pracami budowlanymi kierował Julius Manger. Wzniesiono trójnawową bazylikę. W 1848 złożono w niej relikwie dwóch męczenników[1].
W 1900 Spandau zamieszkiwało już około 9000 katolików, którzy nie mieścili się w świątyni. Nowy kościół parafialny wzniesiono w latach 1912–1914 (obecny kościół NMP Wspomożenia Wiernych)[2]. W latach 1912-1921 i 1937-1945 stara świątynia pełniła funkcję kościoła garnizonowego. Na potrzeby tejże funkcji przemalowano jego wnętrze z bieli i błękitu na brąz[1].
Kościół znacznie ucierpiał podczas II wojny światowej. W 1952 został odrestaurowany, lecz podczas prac renowacyjnych w latach 60. XX wieku usunięto stary tynk i freski. Świątynia ponownie została zniszczona podczas pożaru w 1970[1].
W 1995 państwo sprzedało obiekt archidiecezji berlińskiej[3], a w 2001 prywatne małżeństwo zakupiło budynek od władz kościelnych i w latach 2002–2003 przywróciło historyczny wygląd kościoła – m.in. wypiaskowano elewacje, naprawiono ubytki w cegłach, ponownie wybito dwa zamurowane wcześniej okna[1]; we wnętrzu odtworzono freski oraz rzeźby[3]. Od tego czasu, mimo że nie należy on do archidiecezji, wciąż organizowane są nabożeństwa. Prócz tego obiekt pełni funkcję kulturalną m.in. jako sala koncertowa[1].
Architektura i wyposażenie edytuj
Jest to trójnawowa, historystyczna bazylika. Fasada zwieńczona jest jedną ceglaną wieżą i czterema mniejszymi, oryginalnie cynkowymi wieżyczkami, odbudowanymi z piaskowca[2].
W wyposażeniu dominują kolory: złoty, czerwony i niebieski. Na emporze znajdują się organy z 2003 wykonane przez spółkę Alexander Schuke Potsdam Orgelbau[2].
Galeria edytuj
-
Kościół na pocztówce w 1907 -
Fasada w 2014 -
Wnętrze w 1861 -
Wnętrze w 2001, przed remontem -
Wnętrze w 2008, po remoncie -
Ambona -
Ołtarz boczny św. Józefa -
Organy
