Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Uchaniach

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Pannyrzymskokatolicki kościół parafialny należący do dekanatu Grabowiec diecezji zamojsko-lubaczowskiej. Znajduje się na trasie Szlaku Renesansu Lubelskiego.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny
Zabytek: nr rej. A/64[1] z dnia 10.10.1956 i 26.06.1966
kościół parafialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Uchanie

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

parafia

Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Położenie na mapie gminy Uchanie
Mapa konturowa gminy Uchanie, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko prawej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny”
Położenie na mapie województwa lubelskiego
Mapa konturowa województwa lubelskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny”
Położenie na mapie powiatu hrubieszowskiego
Mapa konturowa powiatu hrubieszowskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny”
Ziemia50°54′20,9″N 23°38′38,2″E/50,905806 23,643944
Widok kościoła przed 1900

Historia

edytuj

Świątynia, pierwotnie późnogotycka, wybudowana w latach 1482-1484 i ufundowana przez Pawła Jasieńskiego, kasztelana sandomierskiego, zniszczona około połowy XVI wieku, została w 1575 roku odbudowana z fundacji prymasa Jakuba Uchańskiego, w stylu renesansu lubelskiego. Rozbudowana i całkowicie przebudowana w 1. ćwierci XVII wieku dzięki staraniom Mikołaja Daniłłowicza podskarbiego wielkiego koronnego (z tego czasu pochodzą nawa, kaplice i być może sklepienie prezbiterium), wykończony (m.in. dekoracja stiukowa) po 1625 roku dzięki staraniom syna Jana Mikołaja starosty chełmskiego, późniejszego podskarbiego wielkiego koronnego, zapewne przez muratora Jana Wolffa i najprawdopodobniej według projektu archidiecezjalnego zamojskiego Jana Jaroszewicza. Odnowiona po zniszczeniach w 1655 roku, konsekrowana w 1693 roku[2].

Budowla była remontowana zapewne około 1718 roku. W wydanej po raz pierwszy w 1786 r. „Geografii (...) Galicyi i Lodomeryi” jej autor, hrabia Ewaryst Andrzej Kuropatnicki, przy opisie Uchań poświęcił sporo miejsca kościołowi ...z posadzką z marmuru szwedzkiego, w którym mauzolea wspaniałe i groby wielkiego domu Uchańskich. W grobach są trumny cynowe, marmurowe, alabastrowe. Wnijść każdy może bo są widne; równie jak kościół z ołtarzem tamże marmurowym. W tym kościele jest obraz Matki Boskiej i głowy ś. Atanazego, doktora kościoła, i ś. Flawii Domicyli przez Uchańskiego, prymasa, z kaplicy papiezkiej od zakrystyana przekupionego wydane i do Uchań uwiezione. Tamże są obrazy ś. Stanisława Kostki i ś. Antoniego padewskiego w Rzymie malowane[3].

Kolejne remonty miały miejsce po pożarze w 1809 roku, w 1867 (m.in. zburzono attykę nad zakrystią i piętro nad portykiem zachodnim oraz zamalowano polichromię w prezbiterium), w 1901 roku według planów archidiecezjalnych Stanisława Czachórskiego (m.in. wymieniono hełmy na wieżyczkach), przed 1931 rokiem, 1951, 1975, 1966, 1975[2].

Architektura

edytuj

Jest to budowla jednonawowa posiadająca węższe od nawy, wydłużone, zamknięte trójbocznie prezbiterium. Fasada jest zwieńczona wysokim szczytem z niewielkimi wieżyczkami w narożnikach. Sklepienie kościoła jest pokryte dekoracja sztukatorską z motywami skrzydlatych głów aniołów oraz herbów Herbut, Korab, Radwan i Topór. Wewnątrz znajduje się bogato zdobiony nagrobek Pawła i Anny Uchańskich wykonany pod koniec XVI wieku, pochodzący z warsztatu Santi Gucciego[4].


Przypisy

edytuj
  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo lubelskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 31 stycznia 2025 [dostęp 2015-11-29].
  2. a b Uchanie, parafia pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. diecezja zamojsko-lubaczowska. [dostęp 2015-11-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)]. (pol.).
  3. Ewaryst Andrzej Kuropatnicki: Geografia albo dokładne opisanie królestw Galicyi i Lodomeryi. Wyd. powtórne. Lwów: Nakładem Wojciecha Manieckiego, 1858, s. 47 (s. 57 w pdf).
  4. Szlak Turystyczny. Lubelska Regionalna Organizacja Turystyczna. [dostęp 2015-11-29]. (pol.).