Kobylarzowy Zachód
Kobylarzowy Zachód – szeroki zachód w zakończeniu północno-zachodniej grani Małołączniaka w Tatrach Zachodnich. Opada skośnie spod Zagonnej Przełęczy (około 1700 m n.p.m.) w kierunku południowo-zachodnim do górnej części zboczy Doliny Miętusiej[1].
Kobylarzowy Zachód jest trawiasty, mało stromy i łatwo można nim wyjść na Zagonną Przełęcz. Po jego orograficznie lewej stronie wznosi się pionowy skalny mur o wysokości dochodzącej do 60 m, oddzielający go od Szarego Żlebu. W najniższej części tego muru znajduje się duża skalna nyża, a w górnej części, kilkadziesiąt metrów poniżej Zagonnej Przełęczy, jest charakterystyczna turniczka zwana Kobylarzową Igłą. Ponad nią jest w murze jedyne miejsce, którym można względnie łatwo pokonać mur i wspiąć się na jego grań. Prawe obramowanie tworzy Zagonna Turnia i Kobylarzowa Turnia. Od strony Kobylarzowego Zachodu są one niskie, jednak do Wodniściaka opadają stromymi i wysokimi ścianami. Przecinają je dwa strome żleby opadające z Kobylarzowego Zachodu do Wodniściaka[2].
Kobylarzowy Zachód dawniej był wypasany, wchodził w skład Hali Miętusiej[3]. Wówczas był całkowicie trawiasty. Po zniesieniu wypasu dolna jego część, którą prowadzi niebieski szlak turystyczny przez Kobylarzowy Żleb, zarasta już kosodrzewiną i lasem. Płaty kosodrzewiny pojawiają się również w górnej jego części[4]. Z rzadkich roślin na Kobylarzowym Zachodzie rośnie ostrołódka polna – gatunek w Polsce występujący tylko w Tatrach i to na niewielu tylko stanowiskach[5].
Szlaki turystyczne edytuj
– niebieski szlak z wylotu Doliny Małej Łąki przez Przysłop Miętusi, Kobylarzowy Żleb i Czerwony Grzbiet na szczyt Małołączniaka. Czas przejścia: ↑4 h, ↓ 3 h
Przypisy edytuj
- ↑ Tatry polskie. Mapa turystyczna 1:20 000. Piwniczna: Agencja Wyd. „WiT” S.c., 2006. ISBN 83-89580-00-4.
- ↑ Władysław Cywiński: Tatry. Czerwone Wierchy, część wschodnia. Przewodnik szczegółowy, tom 2. Poronin: Wyd. Górskie, 1995. ISBN 83-7104-010-5.
- ↑ Władysław Szafer: Tatrzański Park Narodowy. Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962.
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i satelitarna. [dostęp 2012-09-10].
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.