Kodeks kar głównych i poprawczych

Kodeks kar głównych i poprawczych – rosyjski kodeks prawa karnego opublikowany w 1845 z mocą obowiązującą od 1 maja 1846.

Kodeks kar głównych i poprawczych
Уложение о наказаниях уголовных и исправительных
Ilustracja
Skrót nazwy

KKGiP

Państwo

 Imperium Rosyjskie

Data wejścia w życie

1 maja 1846

Przedmiot regulacji

prawo karne

Status

uchylony

Utrata mocy obowiązującej z dniem

22 marca 1903

Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Był dziełem komisji, w której dużą rolę odegrał specjalista prawa karnego i historyk prawa Romuald Hube. Obowiązywał, w skróconej wersji (1221 artykułów) w Królestwie Polskim od 1847 do 1876, kiedy po rewizji rosyjskiego kodeksu w 1866 wprowadzono w całości Kodeks kar głównych i poprawczych.

  • Wyraźny krok wstecz w porównaniu z obowiązującym poprzednio Kodeksem karzącym Królestwa Polskiego.
  • Bardzo daleka idąca kazuistyka – początkowo 2224 artykułów.
  • Dopuszczenie analogii – mimo zasad nulla poena sine lege i nullum crimen sine lege.
  • Podział kar na główne i poprawcze.
  • Ochrona religii panującej oraz innych wierzeń chrześcijańskich (przestępstwo apostazji z zakazem przedawnienia).
  • Teoria odstraszania – surowość kodeksu. Rozbudowany system kar głównych i poprawczych. Liczne kary zesłania, dzielone na stopnie. Kara pozbawienia praw stanu – skutki jak francuska śmierć cywilna. Konfiskaty, kary cielesne, kary hańbiące, pokuta kościelna.
  • Brak formalnej i materialnej równości wobec prawa.
  • Rezygnacja z trójpodziału przestępstw.
  • Kilka stopni usiłowania.
  • Karanie samego zamysłu.
  • Rozbudowanie katalogu przestępstw przeciwko władzy państwowej.
  • W 1863 roku ograniczono kary cielesne.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj