Kokusai Ku-8 (oznaczenie amerykańskie Gander także Goose) – japoński lekki szybowiec wojskowy z okresu II wojny światowej.

Kokusai Ku-8
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Japonia

Producent

Kokusai Koku

Typ

wojskowy lekki szybowiec transportowy

Konstrukcja

górnopłat o konstrukcji całkowicie drewnianej

Załoga

2

Historia
Data oblotu

1941

Lata produkcji

1942 – 1943

Wycofanie ze służby

1945

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

23,16 m

Długość

13,42 m

Powierzchnia nośna

50,5 m²

Masa
Własna

1 700 kg

Użyteczna

1 793 kg

Startowa

3 493 kg

Osiągi
Prędkość maks.

240 km/h

Prędkość holowania

195 km/h (przelotowa)

Dane operacyjne
Przestrzeń ładunkowa
18 żołnierzy z pełnym oporządzenie
lub
ładunek o masie do 2000 kg
Użytkownicy
Japonia
Rzuty
Rzuty samolotu

Historia

edytuj

W grudniu 1941 korzystając z konstrukcji lekkiego samolotu transportowego Kokusai Ki-59 w wytwórni Kokusai opracowano szybowiec transportowy oznaczony jako Kokusai Ku-8-I. Modyfikacja polegała na usunięciu silników i zmodyfikowania podwozia. Tak powstały szybowiec mógł przewozić od 15 do 20 żołnierzy lub działo górskie.

W kwietniu 1943 roku opracowano nową wersję tego szybowca oznaczoną jako Kokusai Ku-8-II. Zmieniono w nim konstrukcję płata i kadłuba.

Łącznie w latach 1942–1943 zbudowano około 700 szybowców tego typu.

Służba w lotnictwie

edytuj

Szybowiec transportowy Ku-8 został wprowadzony do jednostek armii japońskiej i służył do transportu niewielkich grup żołnierzy, głównie na terenie Filipin.

Do holowania tego typu szybowców używano następujących samolotów: Mitsubishi Ki-21, Mitsubishi Ki-57, Mitsubishi Ki-67.

Opis konstrukcji

edytuj

Szybowiec Kokusai Ku-8 był lekkim szybowcem transportowym ze skrzydłami w konfiguracji górnopłatu o konstrukcji mieszanej.

Szybowiec miał płat o konstrukcji drewnianej, częściowo kryty sklejką, podparty zestrzałami.

Kadłub szybowca zbudowany był ze spawanych rur stalowych, kryty sklejką, a w przedniej części blachą. Przód kadłuba posiadał kopułkę ze szkła organicznego, co zwiększało widoczność. W przodzie umieszczono pomieszczenie załogi, fotele umieszczono obok siebie. Przód kadłuba odchylany był w prawą stronę i umieszczano tam trap ułatwiający załadunek.

Podwozie składało się z dwóch kół, które mogło być odrzucone po starcie i wtedy szybowiec lądował na płozach.

Bibliografia

edytuj
  • Tadeusz Królikiewicz: Szybowce transportowe. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1985, s. 117-118, 122. ISBN 83-11-07162-4.

Linki zewnętrzne

edytuj