Konstantyna (cesarzowa)
Konstantyna, Konstancja[1], Constantina, Constantia (ur. ok. 320, zm. 354) – córka Konstantyna Wielkiego i jego żony Fausty, święta Kościoła katolickiego.
.JPG)
| |
| Data urodzenia |
ok. 320 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczona przez | |
| Wspomnienie | |
| Szczególne miejsca kultu | |
.JPG)
Urodziła się w cesarskiej rodzinie. Była początkowo żoną Hannibaliana[2]. Po jego śmierci (zamordowany w 337), Konstantyna poślubiła Konstancjusza Gallusa[3] – brata Juliana Apostaty. Miała opinię kobiety ambitnej, pysznej, bezwzględnej, ale o dużym rozeznaniu w kwestiach polityki[4][2]. Wedle historyka Ammiana Marcellina „Konstantyna [...] była prawdziwym potworem w niewieścim ciele, nigdy niesytym krwi ludzkiej”[4][5]. Wraz z Gallusem nadużywała władzy oskarżając niewinnych ludzi o praktyki magiczne i polityczne knowania, a następnie skazywała ich na śmierć[4][5]. Jedną z ich ofiar był kupiec aleksandryjski Klemacjusz, w którym bez wzajemności zakochała się jego teściowa[4][5]. Odrzucona postanowiła wywrzeć zemstę – ofiarowawszy Konstantynie drogocenny naszyjnik, otrzymała w zamian rozkaz natychmiastowego wykonania wyroku śmierci na Klemacjuszu[4][5].
Konstantyna zmarła na atak gorączki w bityńskiej Caeni Gallicani, w drodze na dwór brata, cesarza Konstancjusza II, który wezwał ją, by złożyła relację o nadużyciach, jakich dopuściła się wraz z mężem[6]. Jej ciało pochowano w pobliżu Via Nomentana w Rzymie, w mauzoleum, przekształconym później w kościół św. Konstantyny, gdyż była potem czczona jako święta. Jej porfirowy sarkofag jest wystawiony w Muzeum Watykańskim.
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 18 lutego[7].
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Żywoty Świętych.pdf. [dostęp 2010-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-12)]. – Żywoty świętych (18 lutego)
- ↑ a b Krawczuk 2005 ↓, s. 452.
- ↑ Krawczuk 2005 ↓, s. 455.
- ↑ a b c d e Gibbon 1854 ↓, s. 389.
- ↑ a b c d Krawczuk 2005 ↓, s. 459.
- ↑ Krawczuk 2005 ↓, s. 460.
- ↑ Konstantia (Constantia) – Leksykon świętych (niem.)
Bibliografia
edytuj- Ammianus Marcellinus, Res gestae libri XXXI (wyd. polskie: Dzieje rzymskie, Warszawa 2002)
- Edward Gibbon: The history of the decline and fall of the Roman empire, with notes by Milman and Guizot. Ed. by W. Smith. Warszawa: Oxford University Press, 1854.
- Aleksander Krawczuk: Poczet cesarzy rzymskich. Warszawa: Iskry, 2005, s. 1018.