Kronid (Lubimow)

rosyjski mnich prawosławny

Kronid, imię świeckie Konstantin Pietrowicz Lubimow (ur. 1 maja?/13 maja 1859 w Lewkijewie, zm. 10 grudnia 1937 na poligonie Butowo) – rosyjski mnich prawosławny, archimandryta, ostatni przełożony ławry Troicko-Siergijewskiej przed jej zamknięciem przez władze bolszewickie. Święty nowomęczennik.

Kronid
Konstantin Lubimow
Archimandryta
Ilustracja
Kraj działania

ZSRR

Data i miejsce urodzenia

13 maja 1859
Lewkijewo

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 1937
poligon Butowo

Miejsce pochówku

Poligon strzelecki NKWD w Butowie

Przełożony ławry Troicko-Siergijewskiej
Okres sprawowania

1916–1920

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Śluby zakonne

28 marca 1888

Diakonat

25 września 1889

Prezbiterat

23 maja 1892

Życiorys

edytuj

Młodość. Początek życia zakonnego

edytuj

Był synem cerkiewnego dzwonnika Pietra Lubimowa i jego żony Agafii. Jego rodzice odznaczali się głęboką pobożnością i dbali o przekazanie tej samej postawy dzieciom. Matka przyszłego świętego wielokrotnie modliła się o to, by jedno z jej dzieci wstąpiło do monasteru[1]. Konstantin Lubimow podjął naukę w szkole duchownej w Wołokołamsku, jednak po pierwszym roku przerwał ją, zdecydowany na podjęcie życia mniszego. W 1883 wstąpił jako posłusznik do ławry Troicko-Siergijewskiej. Śluby wieczyste złożył 28 marca 1888 w podległym jej Skicie Getsemańskim przed hieromnichem Abrahamem[1]. 25 września 1889 został wyświęcony na hierodiakona przez biskupa wołokołamskiego Krzysztofa, zaś 23 maja 1892 metropolita moskiewski i kołomieński Leoncjusz udzielił mu święceń kapłańskich[1]. W Ławrze był odpowiedzialny za nadzór nad szkołą pisania ikon (od 1904 był jej inspektorem) i zasiadał w komisji sprawdzającej przygotowanie teologiczne braci pragnących przyjąć święcenia kapłańskie. Od 1905 zamieszkiwał w filii Ławry w Petersburgu, pełniąc zadania ekonoma. Za osiągnięcia w rozwoju filii otrzymał w 1906 godność igumena[1]. Dwa lata później Kronid (Lubimow) został archimandrytą[1].

W 1911 otrzymał order Św. Anny III stopnia, zaś trzy lata później – II stopnia[1].

Przełożony ławry Troicko-Siergijewskiej

edytuj

W 1915 zakończył służbę w filii w Petersburgu i został przełożonym ławry Troicko-Siergijewskiej, w której jeszcze w tym samym roku zorganizował lazaret dla rannych rosyjskich żołnierzy. Był zdolnym administratorem oraz kaznodzieją i cieszył się reputacją doświadczonego wychowawcy duchowego. Pod jego opieką znajdowała się m.in. wielka księżna, a następnie mniszka Elżbieta (Romanowa)[1]. Należał do bliskich współpracowników patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Tichona[1].

Po wybuchu rewolucji lutowej z Ławry skonfiskowany został sprzęt drukarski. Z kolei po przejęciu władzy przez bolszewików, w 1919, podjęta została decyzja o otwarciu (w ramach szerzej zakrojonej akcji) najważniejszego obiektu kultu w Ławrze – raki z relikwiami św. Sergiusza z Radoneża, do czego doszło mimo protestów archimandryty Kronida[1].

Po likwidacji ławry Troicko-Siergijewskiej

edytuj

3 listopada 1919 mnisi razem z przełożonym zostali siłą wysiedleni do Skitu Getsemańskiego, zaś w roku następnym wspólnotę monastyczną całkowicie skasowano[1]. Duchowny żył początkowo w Siergijew Posadzie, następnie we wsi Bratowszczina oraz w czynnych jeszcze skitach ławry Troicko-Siergijewskiej – od 1922 do 1926 w skicie Getsemańskim, zaś od 1926 do 1929 w skicie Paraklita. Nie zaprzestał kontaktu z ludźmi zwracającymi się do niego o porady duchowe i modlitwę, jak również starał się wspierać innych byłych mnichów Ławry. Dzięki jego pomocy wielu mnichów powracających w latach 20. i 30. ze zsyłek mogło podjąć pracę duszpasterską w cerkwiach Zagorska (nowa nazwa Siergijew Posadu) oraz w pobliskich wsiach. Istnieje teza, iż część lat 30. archimandryta przebywał na zsyłce, według innych źródeł cały czas mieszkał w Zagorsku przy cerkwi na Cmentarzu Kukujewskim, w której regularnie śpiewał na klirosie. Przed 1937 całkowicie stracił wzrok[1].

Aresztowanie i śmierć

edytuj

21 listopada 1937 archimandryta razem z grupą innych duchownych i świeckich (9 mnichów, mniszka, trzech białych duchownych oraz starosta cerkiewny) został aresztowany pod zarzutem utrzymywania kontaktów z kontrrewolucyjnie nastawionym duchowieństwem oraz przyjmowania w swoim domu ludzi o podobnych poglądach. Zarzucono mu głoszenie poglądów monarchistycznych i udział w kontrrewolucyjnym stowarzyszeniu powołanym do życia przez duchowieństwo Zagorska oraz powracających z więzień i zsyłek mnichów prawosławnych. Twierdzono, iż archimandryta zgromadził wokół siebie część byłych mnichów Ławry oraz innych zakonników i umożliwił im życie w prywatnych domach w grupach, według reguły zakonnej. Torturowani w śledztwie, obwinieni podpisali końcowe protokoły, opracowane wcześniej i zawierające błędy faktograficzne. Z piętnastu oskarżonych jedenaścioro zostało skazanych na śmierć, pozostali na 10 lat łagru[1]. Między listopadem a grudniem 1937 archimandryta więziony był w więzieniu na Tagance, zaś 10 grudnia 1937 – rozstrzelany na poligonie Butowo i tam pochowany w masowym grobie[1].

Kanonizacja

edytuj

W 2000 Sobór Biskupów Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego zaliczył archimandrytę Kronida (Lubimowa) do Soboru Świętych Nowomęczenników i Wyznawców Rosyjskich[1].

Przypisy

edytuj
  1. a b c d e f g h i j k l m n Кронид (Любимов Константин Петрович). pstbi.ru, 1997. [dostęp 2011-04-24]. (ros.).