Księstwo Brabancji
Księstwo Brabancji (hol. Hertogdom Brabant, fr. Duché de Brabant) – państwo wchodzące w skład Świętego Cesarstwa Rzymskiego utworzone przez cesarza Fryderyka I w 1183 z landgrafostwa Brabancji (istniejącego w latach 1085–1183)[1].
| |||||
| Data powstania |
1183 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Data likwidacji |
1794 | ||||
W 1430 księstwo stało się częścią Niderlandów Burgundzkich, następnie władzę nad nim przejęli Habsburgowie (od 1477 austriaccy, a od 1556 hiszpańscy). W czasie wojny o niepodległość Niderlandów księstwo było jednym z głównych ośrodków oporu antyhiszpańskiego. W wyniku walk i rozłamu religijnego, część północna księstwa (głównie protestancka) weszła w 1579 (formalnie w 1648 – pokój westfalski) w skład Republiki Zjednoczonych Prowincji, a część południowa (katolicka) pozostała przy Niderlandach Hiszpańskich wchodząc w skład Niderlandów Południowych[2]. Po wojnie o sukcesję hiszpańską część południowa znalazła się pod panowaniem austriackim, a księstwo Brabancji istniało do 1794 roku, gdy jego tereny zajęła armia Francji.
Zobacz też Edytuj
Przypisy Edytuj
- ↑ Guido van den Eynde, Lauran Toorians: Op zand, veen en klei: Liber amicorum Karel Leenders bij gelegenheid van zijn zeventigste verjaardag. Uitgeverij Verloren, 2016, s. 112. ISBN 978-90-8704-591-3.
- ↑ Brabancja, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2019-10-31].