Kultura polichroniczna
Kultura polichroniczna – kategoria kultury określana w kontekście postrzegania czasu. Jest definiowana przy pomocy opozycji do kultury monochronicznej. Pojęcia kultury mono- i polichronicznej stworzył Edward Hall[1].
Czas polichroniczny charakteryzuje się zajmowaniem się kilkoma rzeczami jednocześnie i przykładaniem dużej wagi do kontaktów społecznych. Przedstawiciele kultur polichronicznych większą wagę przykładają do relacji międzyludzkich niż do trzymania się terminów. Gdy w czasie drogi na umówione spotkanie dana osoba spotka dawno niewidzianego znajomego, ważniejsza będzie rozmowa z nim niż przyjście na spotkanie na czas. Bardzo ważne są relacje rodzinne i przyjacielskie. Spóźnianie się jest czymś powszechnie akceptowanym. W krajach południowych w dobrym stylu jest przyjście pół godziny, czy nawet godzinę po ustalonej godzinie spotkania[2]. Czas polichroniczny jest bardziej płynny niż monochroniczny i może być porównany raczej do punktu niż do drogi.
Przestrzeń w tego typie kulturze jest niepodzielona, ułatwiająca rozmowy i interakcje międzyludzkie. Ważniejsze są przyjaźnie i bliższe znajomości niż oficjalne kontakty.
W odniesieniu do Europy można zauważyć, że kraje Europy Północnej są przeważnie monochroniczne, jak Niemcy, a im dalej na południe, tym „zegar zaczyna bić wolniej” a „terminy stają się coraz bardziej płynne”, aż na południe Włoch, do Sycylii.
Zróżnicowanie mono-polichroniczne ma zastosowanie nie tylko do całych krajów, ale także w ich obrębie. W kraju o kulturze polichronicznej niektóre miasta mogą być bardziej monochroniczne. Też zwykle obszary bardziej uprzemysłowione są tymi o kulturze wyraźniej monochronicznej niż mniej zurbanizowane części kraju.
Możliwe jest, że kultury zaliczane początkowo do mono- czy polichronicznych po jakimś czasie zmienią swój profil i zaczną się kwalifikować do przeciwnej kategorii. Przykładowo, Japonia, zaliczana kiedyś do kultur polichronicznych, dzisiaj ma cechy kultury monochronicznej. Podobnie Singapur – kultura tego kraju kiedyś uznawana za polichroniczną jest obecnie uznawana za kulturę umiarkowanie monochroniczną. Te dwa kraje są dowodem na to, że kultury się zmieniają, aczkolwiek powoli[3].
Uwzględnienie różnic pomiędzy kulturami mono- i polichronicznymi ma praktyczne zastosowanie w negocjacjach międzynarodowych.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
Bibliografia edytuj
- Edward T. Hall, Mildred Reed Hall Understanding cultural differences, 1990
- Edward T. Hall Ukryty wymiar, przeł. Teresa Hołówka, Warszawa 2003
- Richard R. Gesteland Różnice kulturowe a zachowania w biznesie, przeł. Hanna Malarecka-Simbierowicz, Warszawa 2000